Bijna kerst

He allen,

Is wel gek bijna een jaar geleden gestopt bij de WEA, maar dat jaar lijkt echt omgevlogen. Alles lijkt ook wel een beetje gewoon te worden, maar sommige dingen wennen denk ik nooit zoals:

-          De bruine kleur die altijd van je afkomt als je onder de douche staat, omdat je altijd een berg zand verzameld op een dag, met het mooie gevolg dat alle witte handdoeken binnen de kortste keren ook dezelfde mooie bruine kleur aannemen.
Datzelfde merk je doordat je elke week je scherm van je laptop schoon moet maken.

-          De Sudanesen die altijd smakken bij hun eten

-          De Sudaneese weggebruiker, die links, rechts en liefst door je heen een plekje naar voren wil bij het stoplicht

-          De Sudanees die zich niet druk maakt als het vliegtuig een paar uur vertraging heeft maar zodra de incheck balie opengaat, gaat duwen, dringen en koffers proberen voor je neer te zetten ook om maar weer een plekje te winnen.

-          De Sudanees die alles belooft waarvan hij/zij de helft maar nakomt, waardoor je alle verzonden mail in de gaten moet houden.

Daarom is het af en toe goed om even naar Nederland te gaan, en komende donderdag is het al weer zover. Gelukkig andere reden dan vorige keer, en ook anders dan degene in september, omdat het nu echt vakantie is, omdat er geen afstuderen meer bijzit.

Ga natuurlijk weer de kilo’s eraan proberen te krijgen, maar met kerst en oud en nieuw is dat niet zo moeilijk.

Maar goed nog even terug naar waar ik vorige keer was gebleven. Ik ben de afelopen 2 weken naar Darfur geweest en heb alle gebieden bezocht. Twee weken geleden op zatedag naar Nyala gevlogen (circa 900 km ten westen van Khartoum). Ticket was eigenlijk op vrijdag maar waarschijnlijk hadden ze meer boekingen dan zitplaatsen en dus werden we halverwege de week gebeld dat we zaterdag moesten vliegen.

Zondag hebben we voor de logistieke medewerkers een workshop gehouden. Maandag alweer doorgevlogen naar El Fasher (180 km ten noorden van Nyala), daar hebben we een written test voor sollicitanten gedaan voor de positie van cashier. Toen ik de antwoorden nakeek sprongen bijna de tranen in mn ogen. Eerste 2 die ik nakeek hadden respectievelijk 0 en 2 punten van de 100. Op de vraag bijvoorbeeld “wat zijn de taken van een cashier” gaf er 1 het antwoord “cashier task = 10%” geen idee wat die bedoelde, maar denk dat hij dacht dat hij 10% moest werken en 90% kon slapen ofzo? Gelukkig waren er nog een paar middelmatg en eentje ruim voldoende, de laatste is dan ook aangenomen. Maar duidelijk is me wel geworden dat het computernivea laag is en het niveau van engelse taal ook niet best is. Maar goed je hebt maar 1 goede nodig.

Woensdag moest ik weer terug vliegen naar Nyala, soms zit je lang te wachten op het vlegveld. Maar in El Fasher hebben ze daar wat op gevonden, ze nemen je bagage mee en gaan alvast voor je inchecken, zodra het vliegtuig er is wordt je naar het vliegveld gebracht en dan zit je maar 10 minuten te wachten, ideaal. Donderdag vanaf Nyala naar Gereida (100km onder Nyala) wou ik ook niet te lang wachten, dus een half uur later gekomen dan de verwachtte incheck tijd, maar toen waren ze niet echt blij met me, want het systeem was nog maar net open om me in te checken, maar goed hoefde ook maar weer 20 minuten te wachten, wat bijzonder voordelig is. In Gereida met de accountant gezeten met dingen die nog beter kunnen, maar ondanks dat hij pas in juni is begonnen gaat het prima.

In Gereida wonen een aantal werknemers op de compound, omdat hun familie in Nyala woont. Hierdoor is het altijd gezellig in het weekend daar, echter zijn ze wel echt lui, normaal kijken ze alleen een beetje TV. Nu heb ik ze maar overtuigd om wat te gaan doen. Er scheen nog een volleybalnet en bal in de opslag te liggen. Echter had de logistieke manager de sleutel. Dus wij naar zijn huis gelopen voor de sleutel, deze was blij verrast dat we op bezoek kwamen, en we moesten echt even blijven, maar goed wij uitgelegd dat we een volleybalnet op wouden gaan zetten, en als compromis zouden we daarna nog wel even terug komen.

Het net opzetten ging vrij makkelijk, met een soort van recht breekijzer een gat graven. Na circa 10 centimer diepte is de grond niet meer hard en kan je zo de grond eruit halen. Paar oude boomstronken in de gaten gezet, net ertussen en het was klaar. Echter waren ze nu zo moe van het opzetten dan het volleyballen later moest. Dus eerst maar weer terug naar de logisitieke manager, die had inmiddels een feestmaal klaargemaakt (oftewel zn vrouw opdracht daartoe gegeven) hij was zeer vereert dat er iemand uit het management bij hem thuis kwam. Heerlijk gegeten en toen maar een potje gevolleybald. Echter na 20 minuten waren er al een heleboel erg moe, gelukkig kwamen er nog mensen van een andere NGO volleyballen en ook nog een aantal kinderen uit de buurt. Erg leuk, alleen soms hebben de Sudanezen nogal de neiging om de kinderen af te snauwen als ze wat verkeerd doen.

Volgende dag wouden ze tot mijn verbazing weer volleyballen, en ondanks dat ik een beetje pijn bij mn polsen had, gewoon weer meegedaan. Dit keer hielden ze het al langer vol en werd het haast een echte wedstrijd. Ik heb van de week nog even geinformeerd en nadat ik weg was hadden ze nog een keer gevolleybald, dus hopen dat ze het volhouden.

Zondag naar Ed Daein doorgevlogen (circa 150km  ten oosten van Nyala) en daar ook met de accountant gezeten om administratie door te lopen en proberen af en toe wat te verbeteren.

Woendag (eergisteren) weer terug gevlogen naar Khartoum, we vlogen echter met een lokale maatschappij en die had een cargo vliegtuig omgebouwd tot passagiers vliegtuig. Zag er allemaal erg knullig uit, geen bagagerekken boven je hoofd, zittingen van stoelen die los zaten en de bagage stond gewoon achter ons in het vliegtuig. Het eten was echter prima, heb weinig een zo’n goed broodje op, appeltje erbij en wat drinken, dat viel niet tegen. Maar toen kwamen ze het afval ophalen, dat deden ze niet met een karretje, maar gewoon met een grote afvalzak. Ik vond het allemaal wel komisch, maar de consultant die met me meevloog die vond het allemaal minder fijn. Iemand had gezegd dat het allemaal niet erg veilig was, en daarom ging hij voor vertrek een schietgebedje doen en bij landing heel erg verkrampt zich aan de stoel vasthouden.
Nou vond ik het ook niet de beste maatschapij maar t vliegtuig deed het prima. Maar desondanks maar niet teveel mee proberen te vliegen, je weet het nooit.

Gisteren nog een dagje in Khartoum gewerkt, en nu wel een beetje kapot van 2 weken in darfur en al dat gereis. Dus nu maar even rustig aan, Skyradio aan om een beetje in de kerststemming te komen. Komende week nog 4 daagjes werken, en dan maar weer eens een vliegtuig in stappen J Maar het schijnt dat op het hofdkantoor voor elke vlucht een bedrag in  een potje gaat en dat we daar een bos voor gaan aanleggen, dus hopelijk vliegen we nog een beetje CO2 neutraal. Geloof dat dit ongeveer mn 25^ste vlucht wordt dit jaar, maar er zijn collega’s die nog veel meer reizen.

Tot volgende week allemaal, en voor degene die ik niet voor de kerst zie, alvast Merry Christmas!

Groeten

Erik

Gedaref, vakantie, NL en meer

Hee beste mensen,

Hier maar weer eens een verslag nadat de laatste weken een beetje hectisch waren.

Eerst maar eens beginnen bij waar ik vorige keer was geeindigd. Mijn geplande reis naar Gedaref. Zoals gezegd was deze al uitgesteld tot zondag omdat mijn reispapieren nog niet rond waren. Op zondag zouden deze om 12:00 opgehaald kunnen worden, maar zoals een goed Sudanees betaamt gingen ze pas rond 13:00 weg om mij papieren te halen. Bus vertrok toch pas om 14:00, waarom haasten???

Dus om 13:30 ging mn telefoon of ik naar het busstation kon komen, want anders werd het nogal krap en dan zouden ze daarheen komen met de papieren. Wat er nou niet duidelijk was aan de afspraak weet ik nog niet, maar toen we om 13:45 belden waren ze met de papieren op het ZOA kantoor. Maar gelukkig binnen de kortste keren waren ze bij het busstation (13:59). Toen begon de locale medewerker toch wel een beetje te zweten en zei dat ik maar alvast naar de bus moest gaan en hij de laatste stempels wel op het busstation zou halen.

Ik met moeite de bus gevonden die naar Gedaref gingen (stonden circa 30 touringcars) en paar minuten later kwamen ook nog mijn papieren gestempeld en al eraan, en eigenlijk was ik nog ruim op tijd want heb nog minstens een halve minuut gezeten voordat de bus vertrok.

Dat zitten was ook een beleving op zich. Er zat een moeder naast me van 7 kinderen. En deze had kaartjes voor 3 zitplaatsen. Aan de andere kant van het gangpad zaten 5 kinderen op 2 stoelen, en de moeder zat naast me met een baby op schoot en een meisje zat nog tussen ons in. Geloof dat de moeder wel goed zat, maar ik had nog een halve stoel over dus was niet echt heel ruim. Maar ja dat moet je er maar voor over hebben. De bus is namelijk zo’n € 20 heen en weer en voor vliegen betaald je toch zo € 300 a € 400.

Dus na een ritje van 5 uur ’s avonds laat aangekomen in Gedaref. Even wat gegeten en naar bed want de volgende dag zou een drukke dag worden. Nou en dat werd het…

Om 9 uur stonden we bij HAC (regelen alle zaken voor NGO’s) (NGO’s = vrij vertaald alle humanitaire organisaties). Dus eerst even een praatje over het weer, NL, vakanties enz. Dus na een half uur begonnen ze nog een heel verhaal over de voortgang van de projecten en dat het niet snel genoeg ging. Dus 2 uur later stonden we weer buiten, konden we naar Security die waren aan het lunchen. Later maar weer terug en het hele rideltje weer aangehoord, ander half uur later stonden we weer buiten. Weg hele ochtend, en HAC en security maar klagen dat WIJ niet opschieten. Maar goed daar moet je mee leren leven.

Begin van de middag konden we dan eindelijk naar het project gebied. Dat is nog eens 3 uur rijden. Er is een semi-geasfalteerde weg naar het gebied, maar deze is in 40 jaar niet onderhouden, dus er zitten enorme gaten in. Daarom rijdt de driver circa 99% van de tijd naast de weg over een modder weg. Welke redelijk hard is als het niet geregend heeft.

Rond zonsondergang kwamen we aan in Umsakkata, dat is het dorpje waar het kantoor staat. Ze hadden gewacht met eten dus dat was gezellig. Volgende dag eerst maar eens wat foto’s gemaakt van ht project gebied, voor de donoren. Bleek dat niet te mogen, dus alle foto’s moesten eigenlijk weer gewist worden, met de nadruk op moesten eigenlijk.

Hele discussie met Security gehad, en die wilden gewoon niet dat we armoede of slechte dingen op de foto zetten. Als we iets hadden gerepareerd of nieuw hadden gemaakt, mocht dat wel, en daar wou de head of secuity graag ook foto’s van (rara wie dr met de eer gaat strijken)

Hij begon ook nog te zeuren dat ik maar 1 nacht mocht blijven, maar toen hij met zn baas had gebeld, mocht het toch langer. Weg hele ochtend, maar we blijven vrolijk.

’s Middags met de administratieve/logistieke man om tafel gezeten om te kijken hoe alles ging en waar nodig bij te sturen. ’s Avonds gezellig met zn allen zitten praten en we hebben enorm gelachen om de onzinnigste verhalen. Is echt een enorm leuk team in Gedaref.

Volgende dag was er een meeting met alle stamvertegenwoordigers. Hiermee moesten afspraken worden gemaakt hoe we zouden bepalen wie de doelgroep wordt. En dat is lastig want we willen graag de slechtstbedeelsten bereiken, maar mensen willen niet graag als arm bestempeld worden. Het was een goede meeting, en net na de middag ben ik weer terug gereden naar Gedaref. Ritje van 3 uur terug en net voor het eind kwamen we zonder brandstof. Of tenminste de auto wou niet overschakelen van bezinetank 1 naar bezinetank 2. Dus uiteindelijk maar  onder de auto tank 2 opengemaakt, een jerrycan van 10 liter gevuld en deze in tank 1 gegooid, en toen konden we weer. In Gedaref aangekomen had ik geluk, er stond al een touringcar klaar naar Khartoum en die had nog precies 1 persoon nodig (ze gaan pas weg als de bus vol is). Rit terug ging goed, hoefde mn stoel niet te delen.

Op donderdag nog een dagje gewerkt. De budgetten toegevoegd aan wat voorstellen voor donoren. Altijd maar weer afwachten of we door zijn naar de 2^de ronde. Circa 40% tot 50% van de voorstellen wordt namelijk niet goedgkeurd, omdat er simpelweg gewoon teveel NGO’s zijn en te weinig geld.

Vrijdag was het vakantie, het was nog even afwachten of Nelleke haar reispapieren rond kreeg, maar op het laatse moment was er toch groen licht. Jaja zelfs in je vakantie moet je je overal melden en overal staan checkpoints.

We zijn met 2 auto’s gegaan, Bart, Nelleke, Chris en Nellie in 1 auto en Wouter, Else en ik  in de andere. Chris is een Amerikaan en is getrouwd met Nellie een Zuid Soedanese, wat erg makkelijk is want ze spreekt en Arabisch en Engels.

De eerste dag zijn we naar Merowe gereden, circa 450 km naar het noorden. Echt een rit door de woestijn met alleen maar een asfalt weg erdoorheen. Bij Merowe zijn we eerst naar de dam gegaan, wat blijkbaar nogal erg uitzonderlijk was, want ze gingen beide auto’s doorzoeken of we geen explosieven bij ons hadden. Vooral bij toilettassen keken ze erg raar, en ja je hebt ook spul waarmee je je haar kan wassen. Maar na ruim een uur konden we toch een kijkje nemen, was erg indrukwekkend.  Circa 10 turbines, waarmee 40% van Soedan van stroom werd voorzien en dan werd er ook nog aan Eritrea en Ethiopie geleverd. We mochten alleen geen foto’s nemen, uit angst voor aanslagen. Het vreemde is wel dat de foto’s gewoon op internet te vinden zijn, zoek “Merowe dam” op google en je hebt ze.

Daarna naar de pyramides van Nur geweest. Vanaf de hoofdweg kon je er zo heen rijden door een stukje zand. Was erg mooi met zonsondergang. Ook kon je er gewoon opklimmen. Wat later niet de bedoeling bleek, want toen we weg wouden gaan kwam er een boze politie man aan. Hij legde uit dat we via de poort hadden moeten komen, hij wees ergens in de verte, en dat we een extra ticket voor de pyramides moesten hebben. Dat wisten we niet en na een uur verontschuldigingen en met de belofte dat we alsnog een ticket zouden kopen, konden we gaan.

’s Avonds een stuk de woestijn in gereden, en daar ergens een botehammetje gegeten. Ik was de enige die nog een muskietenet opzette (net zoiets als de binnentent), en de rest sliep in de buitenlucht. Wel bijzonder mooi om onder de sterrenhemel te slapen midden in de woestijn. Toch was het ook een beetje koud, om 2 uur werd ik wakker en moest ik al mn kleren aan trekken, maar daarmee ging het prima.

De volgende dag naar een klooster geweest en naar een oase vlakbij in de buurt. Daarna doorgereden naar Karima, waar een enorme rotspartij is, genaamd Jebbel Barkal. Daaromheen zijn nog wat resten van oude tempels, en in de rotspartij zijn nog wat oude vertrekken met rotstekeningen. Deze lijken erg op die van de oude grieken. Daarnaast was er nog een klein museum. Na dit te hebben bezocht, de rots opgeklauterd, en genoten van het schitterende uitzicht en de zonsondergang. Daarna aan de andere kant van de rotspartij naar beneden gegaan, wat een redelijk zanderig stuk was, dus  je was in 5 minuten beneden.

’s Avonds gegeten bij een Italiaans guesthouse, was wel een beetje duur, maar wel erg lekker. Salami met mozarella vooraf, Spahetti tussendoor, Vis als hoofdgerecht en toetje was crepe met chocolade. Voor de nacht hadden Wouter en Else al een mooie plek langs de nijl gevonden. Dus erheen gereden met de auto’s, ik als enige weer een muskietenet opgezet, en deze keer had ik wel geluk met het opzetten, want de volgende dag bleek dat sommige waren opgegeten door zandvliegen, en ik had nergens last van.

Is echt prachtig wakker worden bij de Nijl, en na een frisse duik, een ontbijtje zijn we de pyramides in Karima wezen bekijken. Heb iedereen even uitgelegd hoe je zulke foto’s maakt als hieronder, wat tot gevolg had dat we een heleboel van zulke foto’s hebben.

Vervolgens doorgereden naar een aantal graftombes, met ook erg mooie wandtekeningen. Ik kreeg daar nog een beetje ruzie met een pipo van de UN die maar niet wilde ophouden met flitsen als die foto’s nam. Dus nadat de oude man die ons rondleidde (op zn vrije dag) 2 keer had gezegd en ik het 3 keer vriendelijk had gevraagd of die zn flitser wou uitzetten, maar even dringend gevraagd of die nou wou stoppen met het kapot maken van 5.000 jaar oude cultuur. Was die kwaad en toen we weer uit de tombe kwamen vond ie dat ik hem als arrogante kwast (of ander woord met een k) had behandeld. Nou misschien had ie even in de spiegel moeten kijken, maar erg rustig gebleven, maar hij was pissed, en zei dat als hij me nog tegen zou komen dat hij niet zou remmen. Nou erg imponerend allemaal dus, euhum. Wel leuk was dat een vrouwelijke reisgenoot van hem zei dat ik het goed had gedaan.

Daarna nog wat versteend hout gezien, is ook wel grappig waana we doorreden naar Dongola.

Daar was een guesthouse gerund door Zuid Koreanen. Bart en Nelleke en Chris en Nellie hebben daar een kamer genomen, en de jongere J hebben gewoon in de buitenlucht geslapen.

Volgende dag een eiland in de Nijl bezocht wat erg grappig was. We zijn in een klein bootje overgevaren, en daar een pick up gehuurd. Met zn allen achter in de bak en maar een beetje zwaaien naar de mensen die verbaasd stonden te kijken van 6 blanken in een pick-up. Overal stopte we wel even (soms was dat de bedoeling, maar meestal omdat de pick up weer eens afsloeg) en omdat het net slachtfeest was geweest werden we overal uitgenodigd om te komen eten. Uiteindelijk hebben zijn we toch maar overstag gegaan en hebben we een bakje thee met dadels bij een local en zijn familie gedaan. Werd gelijk daarna de oudste zoon meegestuurd om ons rond te leiden over het eiland. Was mooi en na afloop waren er nog een aantal die even gingen zwemmen. Op de terugweg met het bootje zagen we dat de Nijl schoon was, want mensen dronken er gewoon uit. Maar of dat onze magen dat aankonden hebben we maar niet getest. Laatste avond spelletjes gedaan, nieuw kaartspelletje, en een NL’s spelletje saboteurs. Was erg grappig, dus als iemand nog van plan is een spelletje te kopen voor op vakantie het is een aanrader. Hierbij ook alle NL’s  spullen opgegeten, zoals tijgernoten en pringels wat ook wel weer een beetje als normale vakantie voeldde.

De volgende ochtend nog even bij een taleninstituut van een duitse familie gekeken (samen  met de Zuid Koreaanse familie zijn ze de enige buitelandse families in Dongola). Hierbij wordt engels gegeven aan de plaatselijke bevolking. Erg knap dat hij het als zijn missie ziet om dat te doen. Vervolgens afgereisd naar Khartoum waarbij we nog bij een schitterend strand bij de Nijl hebben geluncht. Aangekomen in Khartoum nog even met zn allen met een diner afgesloten. Waarna we moe naar huis gingen.

Daar kreg ik het bericht dat mn oma die zondag was overleden en dat ze donderdag zou worden begraven. Toch het gevoel dat ik erbij moest zijn en in plaats van mn koffer uit te pakken, deze maar weer ingepakt. Dezelfde nacht nog gevlogen en de volgende dag, woensdagmiddag, stond ik op Schiphol. Dit is toch wel erg vreemd.

Begravenis was goed, en was blij dat ik erbij was.

Vrijdag nog wat boodschappen gedaan, zaterdag even op de voetbal gekeken, waar sommige zeiden, ben je er nou al weer. Om zondag weer terug te vliegen. Was erg gek en was aardig gebroken toen ik 5 uur ’s nachts op mn bed lag. Afgelopen week gewoon gewerkt. En eergisteren nog naar een bruiloft van een collega geweest. Het feest was ’s avonds en we waren er rond half negen (zover nog hetzelfde als in NL, maar voor de rest compleet anders). Iedereen zat bij een tafeltje in een groot tuin voor een podium. Toen de bruid en de bruidegom om half tien kwamen, was er keiharde muziek, en daarna kon er gefeliciteerd worden. Cadeautjes hoef je niet te geven, alleen geld, wat bij ons vooraf al was ingezameld door een andere collega. Dus het is even een hand en door de muziek probeer je nog gefeliciteerd te roepen maar veel verder kom je niet. Daarna allemaal weer zitten waar je een bord met eten krijgt en een blikje drinken. Als dat op is, kwam er een zielig meisje om de restjes vragen. Waarna het feest rond 22:15 echt kan beginnen. Het dansen gebeurt door in je vingers te knippen of in je handen te klappen. Wat we ook nog even hebben gedaan. Om elf uur stopt het hele feest, want later mag niet van de overheid, alleen als je een aparte verguunning hebt.

Dus nog een hand geven aan het bruidspaar en dan is het afgelopen.

Vandaag rustig aan gedaan, wasje gedraait, waarbij ik nog een tip heb. Stop nooit je tennis sokken bij je witte was. Want nu waren mn sokken weer wit, en de rest is oranje.

Ga het er nog maar een keer in gooien met NL’s vlekkenmiddel, hoop dat t weer een beetje goed komt.

Nou ik denk dat het verhaal wel lang genoeg is geworden, dus ga nu mar stoppen. Tot de volgende blog.

Groeten

Erik

Nog even zomaar wat foto's van de vakantie

Klooster uit Nubische tijd

Oase vlakbij het klooster 

Welke van de 2 is dommer?

Favoriete huisdier

Pyramides van Karima op de achtergrond 

Nilesteamers, aan lager wal geraakt

Liggen een beetje scheef die nilesteamers 

Proberen het schip recht te trekken

Einde van de wereld 

Zandduinen

Versteend hout

Familie waar we thee dronken 

Schitterende zonsondergang 

Guesthouse in Dongola 

Schipper mag ik overvaren

We got him!

Zo blij als ze in Europa waren met een akkoord over Griekenland zo blij waren we hier dat we onze huisrat hadden gevangen!  Had alleen wat minder voeten in de aarde dan dat Griekse akkoord. We hebben de volgende dag gewoon een kooitje neer gezet, beetje kaas erin, en ja de Soedaneese ratten houden daar ook gewoon van. Dus na een nachtje was hij gevangen genomen en hebben Wouter en Else hem even verderop eruit gezet. Alleen weten we niet of die nu nog leeft, want hij rende heel hard weg, maar precies naar een huis toe waar mensen gelijk stokken pakten om hem dood te slaan. Maar goed wij hebben ons best gedaan voor een vredige oplossing. Partij van de dieren zal trots op ons zijn.

Verder vorige week vrijdag naar de Derwices geweest. (geen idee hoe je t schrijft) De derwices zijn een soort dans om dichterbij Allah te komen. Ze draaien hierbij heel hard rond op 1 been en proberen in een soort trance te komen om maar door te blijven draaien. Dat lukte vrij aardig, heb er nog wel een paar filmpjes van, maar helaas heb ik de oplader van mn camera in NL laten liggen en is nu mn batterij op, dus helaas kan ik het niet delen (foto's kon ik nog net uploaden op mn computer dus die zie je hieronder)

De derwices zijn wel een beetje vreemd, want het is bij een religuese plek midden op een kerkhof. Tijdens de dans kwam er ook in 1 keer in een begrafenis tussendoor. Maar dat gaat hier erg snel, dus met een half uur gingen ze alweer verder met t programma.

Op kantoor is iedereen weer terug, dus nu ga ik maar ff op reis. Het plan was om vandaag  naar Gedaref (oosten van het land) te gaan met het openbaar vervoer, maar mn “travel permit” was nog niet rond, dus mocht nog niet. Dus nu hebben ze mn busticket omgeboekt naar morgen om 13:00 uur, echter is het kantoor dat mn “travel permit” af moet geven pas om 12:00 uur open. Dus hoop dat het goed gaat komen. Het openbaar vervoer voor de langere afstanden is hier redelijk, zijn goede touringcarbussen, alleen het kan nogal eens zijn dat de mede passagiers moeten overgeven. En daar zit ik nou niet echt op te wachten om daar 5 uur naast te moeten zitten. Maar ja eerst maar eens kijken of ik weg kan.

Volgende week is het een feestweek omdat het slachrfeest is. Kantoor is dan een week gesloten, dus we gaan maar eens wat anders bekijken van Soedan dan Darfur en Gedaref.

Ik weet nog niet precies wie er allemaal meegaan, maar we gaan in ieder geval met een paar auto’s naar het noorden van het land. Hier zijn de pyramides (ja ze hadden hier ook farao’s) en naar de oude hoofdstad. Ben benieuwd hoe dat is.

Als laatste wou ik nog even mn ergernis kwijt over de zaak Mauro. Als ik dan lees op nos.nl dat 70%  van de Nederlanders vinden dat Mauro mag blijven ben ik blij. Maar ik denk dan ook wat denkt die andere 30% ???

Natuurlijke komen dr elke week duizenden Angolezen aan op schiphol die binnen de kortste keren Limburgs leren en ons bier opdrinken. En dan nog een PSV supporter. Ja ik snap echt dat hij terug moet!

Misschien zouden we die 30% ook maar eens op een intergratiecursus moeten sturen. Hopen dat ze iets leren van deze wereld.

Ma salama

Erik

Back in Soedan

He allen,

Inmiddels al weer bijna 2 weken in Soedan na mn reis naar Nederland. Vlucht uit NL ging goed, moest alleen ff door de bodyscan, ook grappig om een keer mee te maken (ik was niet de enige die moest hoor J). Verder alleen 2 uur vertraging op Schiphol, maar dat maakte niet zoveel uit, want nu moest ik op Cairo maar anderhalf uur wachten ipv drie en half uur. Gelukkig hoefde ik mn koffers niet open te maken bij de douna en heb ik al mn etenswaren het land in gekregen. Had geloof ik voor 10 kilo kleren erin zitten, voor 10 kilo films en boeken en voor de rest denk ik 32 kilo aan eten en toiletartikelen (stroopwafels, stroopkoeken, bastognekoeken, jodekoeken, kruukplaatjes, kruidnooten, twixen, slagroom, wraps, snoepjes, pringels, tijgernoten, kaas, worst, boter, saroma, kruiden, sauzen enz enz voelde me net een lopende Albert Heijn)

Inmiddels ben ik weer een beetje gewend aan de hitte, want het is hier nog steeds erg warm, boven de 40 nog wel.

Het is hier erg rustig op kantoor, de meeste collega’s zijn op reis (Bart naar NL, Simon en familie naar Nieuw Zeeland, Wouter en Else naar Ethiopië en Tsjeard naar Gedaref (Oost Sudan) en nog 2 locals waren naar Darfur). Dus we zitten hier nog maar met een paar man, maar de meeste zijn volgende week weer terug.

Ik ben bezig met de financiële rapportage voor kwartaal 3, maar heel erg druk is het niet, dus ben blij als het volgende week weer wat vollere bak is.

Gisterenavond in mn appartement had ik een snuitje onder een grote stoel zitten. Dus ik maar de deur opengezet en een beetje kabaal gemaakt. En daar kwam onze lieve vriend tevoorschijn, echter dat ie nou naar buiten rende, wat de kortste weg was, rende die onder de bank en vervolgens de halve woonkamer rond. Zag er erg grappig uit, het beestje leek erg bang en schoot van hoek naar hoek, maar hij gleed steeds weg op de tegels, dus leek net dancing on ice. Ik kon het beestje daarom ook wat beter bekijken, maar weet nu nog steeds niet of t een rat of een muis is. Doet er verder ook niet zo toe, maar het nadeel was dat het beestje nu de badkamer in vloog. Eerst de deur van de badkamer maar eens dicht gedaan, en vervolgens alleen de buitendeur opengezet en alle mogelijke andere uitwegen geblokkeerd.

Ik ben niet echt gecharmeerd van onvoorspelbare dieren, dus eerst maar de deur van de badkamer weer open gedaan en gekeken of die er uit zichzelf uit wou komen, maar dit duurde een beetje lang, dus toen maar weer een beetje kabaal gemaakt. Nog steeds niks, dus toen toch maar ff zoeken, waar die was, heel de badkamer rond gekeken niks te zien. Dacht die beesten kunnen toch niet klimmen?? Maar goed na een tijdje zoeken zat die achter voet van de wasbak. Leek niet te bewegen, dus maar met een stok gekeken of die nog leefde, en ja daar schoot ie weg. Weer dancing on ice, ging die gelukkig gelijk de kamer uit, eerst nog trap op, maar gelukkig bedacht ie zich na 2 treden en ging die trap af. Hopelijk zie ik die niet meer terug.

Nu ik toch bezig ben om over dieren te praten, wat leeft er hier nog meer:

Gekko’s – Maken een geluid alsof er iemand op het raam tikt, heel vreemd, en de eerste paar keer wil je gaan kijken. De gekko’s zijn echt overal maar ze doen niks, behalve insecten eten. Lopen ook vaak gewoon door het huis, en zijn erg goede klimmers, dus ze komen overal naar binnen.

Straathonden – Zijn niet geliefd bij de moslims, de beesten zijn namelijk onrein. Daarom gooien ze er soms stenen naar als ze te dicht bij komen. Honden zijn daarom erg schuw, wat erg handig is. Leven veelal wel in groepen waardoor ik meestal toch maar met een bochtje erom heen loop

Straatkatten – Niet zo heel veel, maar leven voornamelijk van het afval wat mensen buiten zetten

Ezels – Om de karren voor te trekken (in Khartoum zie je ze niet zoveel)

Vogels – Heel vaak zitten er wel een paar vogeltjes in het raamkozijn, vraag me niet waar ze van leven.

Voor de rest is het voornamelijk dor en droog dus veel meer leeft er hier niet in Khartoum.

Verder niet zoveel te vertellen, wel wil ik vrienden en familie erg bedanken voor de 2,5 week in NL. Heb erg genoten van de gezelligheid en de hapjes en de drankjes. (was ook wel te merken, was 5 kilo afgevallen toen ik terug kwam en was er bijna weer 5 aangekomen toen ik weg ging). Had eigenlijk niks gepland, maar was toch een vol programma, met mn verdediging van mn scriptie, vrijgezellenfeest, bruiloft, familie bezoeken, vrienden bezoeken, uit eten, winkelen en beetje sporten.

En zie met plezier naar de kerstvakantie in NL.

Groeten allemaal

Erik

Bijna vakantie!

Hee allen

Nog drie dagen en dan sta ik weer even op Nederlandse bodem. Heb het idee dat het al weer eeuwen geleden was dat ik in Nederland was, maar aan de andere kant heb ik het idee dat de tijd omgevlogen is.

Heel veel zin om:

- Familie en vrienden te zien en weer bij te praten (serieus en onzin J)

- Wat koele lucht in te ademen (zonder zand)

- Wat regen te zien (niet teveel natuurlijk)

- Gras onder mn voetbalschoenen te hebben (als ik nog een keer mee mag trainen)

- Boterkoek, stroopwafels, boerenkool, gekookte aardappels, gehaktballen enz. te eten. (Niet allemaal tegelijk natuurlijk)

- Een pilsje te drinken (of 2)

Zoals je kunt zien ben ik Nederland nog niet vergeten. Maar ik heb het hier ook prima naar mn zin.

Afgelopen anderhalve week in Addis Abeba gezeten. Eerste week een workshop gehad, 3 dagen HR management en 2 dagen Financial workshop. Veel geleerd, maar het leukste was nog wel om alle collega’s uit heel Afrika te ontmoeten. Veel verschillen tussen de landen gehoord, in leefwijze en werkwijze. En als ik de verhalen zo hoorde, kan je het slechter treffen qua land.

Verder 4 dagen vrij geweest en even Addis bekeken. Cultureel is het niet erg hoogstaand maar qua eten is het echt een relaxte stad. Ik had het idee dat ik overal Euroknallers kreeg.

- Koffie met gebak, 1 euro!

- Cheeseburger (en nee geen één van de Mac, maar een fatsoenlijke met friet en groente) 1 euro!

- Pepper steak met 2 drankjes, 3 euro!

- Colaatje 0,20 euro!

- Biertje 0,50 euro!

- Machiato 0,20 euro! (Ik ben geen koffiedrinker, maar in Ethiopië toch wel J)

Machiato met gebak

Cheeseburger (groente kwam nog)

Dus heb elke dag heerlijke ontbeten, geluncht, gedineerd, en 2 keer koffie met gebak genomen. Dus denk dat ik de kilo’s die ik kwijt was wel weer erbij heb gegeten.

Voor de rest beetje rondgewandeld, museumpje bekeken (Lucy de oudste mens hadden ze), kerkjes bekeken. En mn grootste prestatie te Entoto mountain opgelopen. Dat deed voor de rest niemand, alleen vrouwen en kinderen die hout haalden. Dus ze keken me allemaal een beetje vreemd aan. Want de vooroordelen zijn de wereld nog niet uit, een blanke neemt altijd een taxi, en een blanke is erg rijk. Dus overal waar ik liep kwamen kinderen en gehandicapten achter me aan met de zin “foreigner money MONEY MONEY!!!!”. Zwaar irritant dus.

Op de Entoto mountain had ik zelfs 7 of 8 kinderen achter me aanlopen. Als je dan een foto wil nemen van het uitzicht moet je hand op je portemonnee houden en ander hand goed je fototoestel vast houden want anders ben je alles kwijt. Daarom begrijp ik ook wel dat de meeste buitenlanders een taxi nemen.

Eergisternacht weer terug gevlogen. Morgen en overmorgen de laatste daagjes werken en dan vakantie!!!

Tot snel

Groeten

Erik

Addis, ligt om meer dan 2000 meter boven NAP dus veel regen in dit seizoen

Ethiopische voetbaltraining

Standbeeld ter nagedachtenis van het verslaan van de communisten

St George Cathedral

Entoto mountain met een mooi uitzicht op Addis

Moet Lucy voorstellen

Waarom zou je stalen stellages gebruiken, hout is ook prima. En nee er hoeven geen stellageplanken tussen je kan gewoon springen. En nee er is geen Arbo dus de bouwvakkers zitten niet gezekerd.

En toen waren we 3 weken verder

Hee allen,

Tijd geleden dat ik wat heb laten horen, maar daar was 1 goede reden voor. Mn scriptie moest gisteren ingeleverd worden (zat Erik dan nog op school vragen sommige zich dan af, ja dat was ikzelf ook bijna vergeten).
Na vorige week van mn begeleidster te hebben gehoord dat het wel heel lastig werd om de deadline te halen heb ik de versnelling even 20 tandjes hoger gezet. En is t toch gelukt, ik mag mn scriptie verdedigen! En nog wel in mn vakantie, dus dat is een goede timing. 20 september mag ik komen opdraven en als het goed is ben ik dan na 23 jaar school eindelijk een keer klaar. Dus nog even duimen dat de verdediging goed gaat, maar dat is hopelijk geen probleem. Voor geïnteresseerden die nog tijd over hebben het is om 16:00 op de Erasmus in Rotterdam. 

Voor de rest was ik vorige keer gebleven bij het verhaal dat ik naar Gereida was geweest. Inmiddels heb ik ook Ed Daein bezocht, het enige gebied waar ik nog niet was geweest. Eerst ben ik uit Gereida naar Nyala gevlogen. In Nyala begon de Ramadan, dus ik zo sportief geweest om een dagje mee te doen. Dat vonden sommige wel knap, en sommige lachten me uit, want dat hoefde ik toch helemaal niet te doen?!? Maar nadat ik de lunch had overgeslagen begon iedereen het te geloven. De programma coördinator van Gereida had nog gezegd dat ik me na een dagje Ramadan topfit zou voelen. Nou aan het eind van de dag had ik alleen koppijn van het geen water drinken en had ik een enorm rammelende maag. Dus niet echt voor herhaling vatbaar, dat “niet eten” vind ik nog niet zo erg maar “niet drinken” is gewoon echt niet goed voor je in deze hitte. Maar de zelf gemaakte spaghetti smaakte wel erg goed, en zelfs de volgende dag eten was lekkerder dan normaal. Heb wel respect voor de mensen die dit 29 dagen vol houden. Al gaat de productiviteit vaan sommige wel erg omlaag.

Maar goed ik begon mn verhaal dat ik naar Ed Daein ben geweest, ter plaatse was net een exchange visit bezig tussen de ZOA project officers van de verschillende gebieden, dus het was gezellig druk. Veel gepraat over de Islam en krijg steeds meer het gevoel dat het wel erg dicht bij het christendom ligt. Verhaal van Adam en Eva was bijna identiek en ook het geboorteverhaal van Jezus zat weinig verschil in. Alleen wij zijn gestopt bij Jezus en zij hebben nog een extra profeet, Mohammed (zoals 10 procent van de mensen hier heten).

Verder is Ramadan een erg gezellige tijd, met z’n allen eten, je ziet iedereen buiten zitten en je krijgt geregeld ’s avonds eten aangeboden.

De tweede (en laatste avond, ja ben er maar heel kort geweest) waren we met z'n allen uitgenodigd om bij de logitieke manager te komen eten. Wel grappig om te wachten tot de moskee oproept om te gaan eten. En dan is t ook zo snel mogelijk alles naar binnen vouwen. Was goed te eten, alleen hebben ze een soort pudding van meel genaamd assida, wat erg warm was. Iedereen zat erin te graaien, dus ik denk neem ook een beetje, nou verbrande bijna mn vingers en om niet onbeleefd te zijn zo snel mogelijk in mn mond gepropt, maar t goedje is nogal kleverig, dus in plaats van 1 probleem had ik nu twee problemen. Gelukkig niet naar het brandwondencentrum over gebracht, maar denk dat je getraind moet zijn om het te kunnen eten. Verder tijdens t eten kwam de jongste zoon even aangewaggeld, die wou ook wel wat lekkers eten, dus ik denk ik pak een falafel voor het ventje (klein, rond, gefrituurd en iets van meel aan de binnenkant en aan de buitenkant een krokant korstje) dus draai me om, hij kijkt in me gezicht en rent huilend weg. Waarschijnlijk had ie nog niet heel veel blanken mensen gezien (of mijn gezicht stond m niet aan)

Vrijdags weer terug gevlogen naar Khartoum. Zaterdag een potje getennist (ja weer verloren van Bart), maar het was een ravage op de tennisbaan, hekken lagen om en op een feestterrein midden allemaal kapotte plastic stoelen. Later gehoord dat er een zanger op zou komen treden, en die kwam uiteindelijk niet, was daarna in rellen uitgebroken. Was al 2 weken geleden gebeurd, maar blijkbaar was het politierapport nog niet klaar om het te kunnen opruimen.

Woensdag stond mn volgende trip al weer gepland, naar Gedaref. Dit is een programma gebied in het oosten van het land wat we net hebben geopend. Het voordeel hiervan is dat je gewoon met de auto kan. Het is iets meer dan 4 uur rijden. Woensdagmiddag zijn we heen gereden, even de mensen ontmoet, en gelijk maar door naar het guesthouse, want de zonsondergang was bijna zover. Er is nog geen keuken daar, maar gelukkig hadden we vriendelijke buren, die gelijk een grote plaat met eten over de schutting heen gooiden (euh nee gewoon gaven natuurlijk). Wel is in dit gebied een grote muggenplaag, en daarbij gevoegd, dat mn bed te klein was, waardoor ik met mn voeten buiten het bed lag en daardoor mn muskietennet niet zoveel nut had, en we nog geen kussens hadden en er iemand vreselijk lag te snurken heb ik niet echt best geslapen. Daarbovenop kreeg ik dus nog het vrolijke mailtje van mn begeleidster de volgende dag, dus ik had echt een topdag. Wel goed om even bij het team geweest te zijn geweest om uit te leggen hoe alles administratief werkt. Maar na nog zo’n slechte nacht geslapen, was ik blij dat we ’s ochtend om zes uur weer terug gingen. Helemaal gebroken terug heb ik toen het hele weekend, en afgelopen dagen gewerkt aan mn scriptie, met af en toe nog wat werk tussendoor. Dus was gisteren helemaal kapot. Maar goed het was het gelukkig waard!

Zaterdagmiddag komen de accountants uit NL en die gaan even kijken of mijn accountants en ik het wel goed hebben gedaan. Maar denk dat t wel goed zit. Ze gaan voornamelijk naar Darfur dus zie ze niet erg veel. En dan is het volgende week al zover om voor een workshop naar Ethiopië te gaan. Maandag tot en met woensdag is een HR management workshop. Ik doe op het moment nog niet zoveel met HR maar is denk ik wel goed om te leren. En donderdag en vrijdag zijn dan nog 2 dagen financiële workshop. Dagen daarna heb ik even vrij om Addis (en misschien omgeving) te zien. De 7^de vlieg ik weer terug naar Khartoum.

Heb me nog niet erg verdiept in Ethiopië dus ga nu maar eens kijken wat er te beleven is, en of er nog een mooi hotel is te vinden voor na de workshop. Iemand die al eens in Ethiopië geweest en die nog goede tips heeft mag me natuurlijk altijd mailen!

En het is gek om te zeggen maar tot over een paar weekjes.

Groeten

Erik

Nog zomaar even wat foto's

Terrein voor de compound in Ed Daein na een bui

Stekjes voor het community forest door ZOA

Incoming generating project, eitjes

Alle mensen van de exhange visit. Wie kan mij vinden op de foto?

Op weg naar Gedaref

Schaapie

En wat is het eerste wat je tegenkomt in Gedaref, ja hoor een NLs export product