Erik in Sudan: november 2011

Hee beste mensen,

Hier maar weer eens een verslag nadat de laatste weken een beetje hectisch waren.

Eerst maar eens beginnen bij waar ik vorige keer was geeindigd. Mijn geplande reis naar Gedaref. Zoals gezegd was deze al uitgesteld tot zondag omdat mijn reispapieren nog niet rond waren. Op zondag zouden deze om 12:00 opgehaald kunnen worden, maar zoals een goed Sudanees betaamt gingen ze pas rond 13:00 weg om mij papieren te halen. Bus vertrok toch pas om 14:00, waarom haasten???

Dus om 13:30 ging mn telefoon of ik naar het busstation kon komen, want anders werd het nogal krap en dan zouden ze daarheen komen met de papieren. Wat er nou niet duidelijk was aan de afspraak weet ik nog niet, maar toen we om 13:45 belden waren ze met de papieren op het ZOA kantoor. Maar gelukkig binnen de kortste keren waren ze bij het busstation (13:59). Toen begon de locale medewerker toch wel een beetje te zweten en zei dat ik maar alvast naar de bus moest gaan en hij de laatste stempels wel op het busstation zou halen.

Ik met moeite de bus gevonden die naar Gedaref gingen (stonden circa 30 touringcars) en paar minuten later kwamen ook nog mijn papieren gestempeld en al eraan, en eigenlijk was ik nog ruim op tijd want heb nog minstens een halve minuut gezeten voordat de bus vertrok.

Dat zitten was ook een beleving op zich. Er zat een moeder naast me van 7 kinderen. En deze had kaartjes voor 3 zitplaatsen. Aan de andere kant van het gangpad zaten 5 kinderen op 2 stoelen, en de moeder zat naast me met een baby op schoot en een meisje zat nog tussen ons in. Geloof dat de moeder wel goed zat, maar ik had nog een halve stoel over dus was niet echt heel ruim. Maar ja dat moet je er maar voor over hebben. De bus is namelijk zo’n € 20 heen en weer en voor vliegen betaald je toch zo € 300 a € 400.

Dus na een ritje van 5 uur ’s avonds laat aangekomen in Gedaref. Even wat gegeten en naar bed want de volgende dag zou een drukke dag worden. Nou en dat werd het…

Om 9 uur stonden we bij HAC (regelen alle zaken voor NGO’s) (NGO’s = vrij vertaald alle humanitaire organisaties). Dus eerst even een praatje over het weer, NL, vakanties enz. Dus na een half uur begonnen ze nog een heel verhaal over de voortgang van de projecten en dat het niet snel genoeg ging. Dus 2 uur later stonden we weer buiten, konden we naar Security die waren aan het lunchen. Later maar weer terug en het hele rideltje weer aangehoord, ander half uur later stonden we weer buiten. Weg hele ochtend, en HAC en security maar klagen dat WIJ niet opschieten. Maar goed daar moet je mee leren leven.

Begin van de middag konden we dan eindelijk naar het project gebied. Dat is nog eens 3 uur rijden. Er is een semi-geasfalteerde weg naar het gebied, maar deze is in 40 jaar niet onderhouden, dus er zitten enorme gaten in. Daarom rijdt de driver circa 99% van de tijd naast de weg over een modder weg. Welke redelijk hard is als het niet geregend heeft.

Rond zonsondergang kwamen we aan in Umsakkata, dat is het dorpje waar het kantoor staat. Ze hadden gewacht met eten dus dat was gezellig. Volgende dag eerst maar eens wat foto’s gemaakt van ht project gebied, voor de donoren. Bleek dat niet te mogen, dus alle foto’s moesten eigenlijk weer gewist worden, met de nadruk op moesten eigenlijk.

Hele discussie met Security gehad, en die wilden gewoon niet dat we armoede of slechte dingen op de foto zetten. Als we iets hadden gerepareerd of nieuw hadden gemaakt, mocht dat wel, en daar wou de head of secuity graag ook foto’s van (rara wie dr met de eer gaat strijken)

Hij begon ook nog te zeuren dat ik maar 1 nacht mocht blijven, maar toen hij met zn baas had gebeld, mocht het toch langer. Weg hele ochtend, maar we blijven vrolijk.

’s Middags met de administratieve/logistieke man om tafel gezeten om te kijken hoe alles ging en waar nodig bij te sturen. ’s Avonds gezellig met zn allen zitten praten en we hebben enorm gelachen om de onzinnigste verhalen. Is echt een enorm leuk team in Gedaref.

Volgende dag was er een meeting met alle stamvertegenwoordigers. Hiermee moesten afspraken worden gemaakt hoe we zouden bepalen wie de doelgroep wordt. En dat is lastig want we willen graag de slechtstbedeelsten bereiken, maar mensen willen niet graag als arm bestempeld worden. Het was een goede meeting, en net na de middag ben ik weer terug gereden naar Gedaref. Ritje van 3 uur terug en net voor het eind kwamen we zonder brandstof. Of tenminste de auto wou niet overschakelen van bezinetank 1 naar bezinetank 2. Dus uiteindelijk maar onder de auto tank 2 opengemaakt, een jerrycan van 10 liter gevuld en deze in tank 1 gegooid, en toen konden we weer. In Gedaref aangekomen had ik geluk, er stond al een touringcar klaar naar Khartoum en die had nog precies 1 persoon nodig (ze gaan pas weg als de bus vol is). Rit terug ging goed, hoefde mn stoel niet te delen.

Op donderdag nog een dagje gewerkt. De budgetten toegevoegd aan wat voorstellen voor donoren. Altijd maar weer afwachten of we door zijn naar de 2^de ronde. Circa 40% tot 50% van de voorstellen wordt namelijk niet goedgkeurd, omdat er simpelweg gewoon teveel NGO’s zijn en te weinig geld.

Vrijdag was het vakantie, het was nog even afwachten of Nelleke haar reispapieren rond kreeg, maar op het laatse moment was er toch groen licht. Jaja zelfs in je vakantie moet je je overal melden en overal staan checkpoints.

We zijn met 2 auto’s gegaan, Bart, Nelleke, Chris en Nellie in 1 auto en Wouter, Else en ik in de andere. Chris is een Amerikaan en is getrouwd met Nellie een Zuid Soedanese, wat erg makkelijk is want ze spreekt en Arabisch en Engels.

De eerste dag zijn we naar Merowe gereden, circa 450 km naar het noorden. Echt een rit door de woestijn met alleen maar een asfalt weg erdoorheen. Bij Merowe zijn we eerst naar de dam gegaan, wat blijkbaar nogal erg uitzonderlijk was, want ze gingen beide auto’s doorzoeken of we geen explosieven bij ons hadden. Vooral bij toilettassen keken ze erg raar, en ja je hebt ook spul waarmee je je haar kan wassen. Maar na ruim een uur konden we toch een kijkje nemen, was erg indrukwekkend. Circa 10 turbines, waarmee 40% van Soedan van stroom werd voorzien en dan werd er ook nog aan Eritrea en Ethiopie geleverd. We mochten alleen geen foto’s nemen, uit angst voor aanslagen. Het vreemde is wel dat de foto’s gewoon op internet te vinden zijn, zoek “Merowe dam” op google en je hebt ze.

Daarna naar de pyramides van Nur geweest. Vanaf de hoofdweg kon je er zo heen rijden door een stukje zand. Was erg mooi met zonsondergang. Ook kon je er gewoon opklimmen. Wat later niet de bedoeling bleek, want toen we weg wouden gaan kwam er een boze politie man aan. Hij legde uit dat we via de poort hadden moeten komen, hij wees ergens in de verte, en dat we een extra ticket voor de pyramides moesten hebben. Dat wisten we niet en na een uur verontschuldigingen en met de belofte dat we alsnog een ticket zouden kopen, konden we gaan.

’s Avonds een stuk de woestijn in gereden, en daar ergens een botehammetje gegeten. Ik was de enige die nog een muskietenet opzette (net zoiets als de binnentent), en de rest sliep in de buitenlucht. Wel bijzonder mooi om onder de sterrenhemel te slapen midden in de woestijn. Toch was het ook een beetje koud, om 2 uur werd ik wakker en moest ik al mn kleren aan trekken, maar daarmee ging het prima.

De volgende dag naar een klooster geweest en naar een oase vlakbij in de buurt. Daarna doorgereden naar Karima, waar een enorme rotspartij is, genaamd Jebbel Barkal. Daaromheen zijn nog wat resten van oude tempels, en in de rotspartij zijn nog wat oude vertrekken met rotstekeningen. Deze lijken erg op die van de oude grieken. Daarnaast was er nog een klein museum. Na dit te hebben bezocht, de rots opgeklauterd, en genoten van het schitterende uitzicht en de zonsondergang. Daarna aan de andere kant van de rotspartij naar beneden gegaan, wat een redelijk zanderig stuk was, dus je was in 5 minuten beneden.

’s Avonds gegeten bij een Italiaans guesthouse, was wel een beetje duur, maar wel erg lekker. Salami met mozarella vooraf, Spahetti tussendoor, Vis als hoofdgerecht en toetje was crepe met chocolade. Voor de nacht hadden Wouter en Else al een mooie plek langs de nijl gevonden. Dus erheen gereden met de auto’s, ik als enige weer een muskietenet opgezet, en deze keer had ik wel geluk met het opzetten, want de volgende dag bleek dat sommige waren opgegeten door zandvliegen, en ik had nergens last van.

Is echt prachtig wakker worden bij de Nijl, en na een frisse duik, een ontbijtje zijn we de pyramides in Karima wezen bekijken. Heb iedereen even uitgelegd hoe je zulke foto’s maakt als hieronder, wat tot gevolg had dat we een heleboel van zulke foto’s hebben.

Vervolgens doorgereden naar een aantal graftombes, met ook erg mooie wandtekeningen. Ik kreeg daar nog een beetje ruzie met een pipo van de UN die maar niet wilde ophouden met flitsen als die foto’s nam. Dus nadat de oude man die ons rondleidde (op zn vrije dag) 2 keer had gezegd en ik het 3 keer vriendelijk had gevraagd of die zn flitser wou uitzetten, maar even dringend gevraagd of die nou wou stoppen met het kapot maken van 5.000 jaar oude cultuur. Was die kwaad en toen we weer uit de tombe kwamen vond ie dat ik hem als arrogante kwast (of ander woord met een k) had behandeld. Nou misschien had ie even in de spiegel moeten kijken, maar erg rustig gebleven, maar hij was pissed, en zei dat als hij me nog tegen zou komen dat hij niet zou remmen. Nou erg imponerend allemaal dus, euhum. Wel leuk was dat een vrouwelijke reisgenoot van hem zei dat ik het goed had gedaan.

Daarna nog wat versteend hout gezien, is ook wel grappig waana we doorreden naar Dongola.

Daar was een guesthouse gerund door Zuid Koreanen. Bart en Nelleke en Chris en Nellie hebben daar een kamer genomen, en de jongere J hebben gewoon in de buitenlucht geslapen.

Volgende dag een eiland in de Nijl bezocht wat erg grappig was. We zijn in een klein bootje overgevaren, en daar een pick up gehuurd. Met zn allen achter in de bak en maar een beetje zwaaien naar de mensen die verbaasd stonden te kijken van 6 blanken in een pick-up. Overal stopte we wel even (soms was dat de bedoeling, maar meestal omdat de pick up weer eens afsloeg) en omdat het net slachtfeest was geweest werden we overal uitgenodigd om te komen eten. Uiteindelijk hebben zijn we toch maar overstag gegaan en hebben we een bakje thee met dadels bij een local en zijn familie gedaan. Werd gelijk daarna de oudste zoon meegestuurd om ons rond te leiden over het eiland. Was mooi en na afloop waren er nog een aantal die even gingen zwemmen. Op de terugweg met het bootje zagen we dat de Nijl schoon was, want mensen dronken er gewoon uit. Maar of dat onze magen dat aankonden hebben we maar niet getest. Laatste avond spelletjes gedaan, nieuw kaartspelletje, en een NL’s spelletje saboteurs. Was erg grappig, dus als iemand nog van plan is een spelletje te kopen voor op vakantie het is een aanrader. Hierbij ook alle NL’s spullen opgegeten, zoals tijgernoten en pringels wat ook wel weer een beetje als normale vakantie voeldde.

De volgende ochtend nog even bij een taleninstituut van een duitse familie gekeken (samen met de Zuid Koreaanse familie zijn ze de enige buitelandse families in Dongola). Hierbij wordt engels gegeven aan de plaatselijke bevolking. Erg knap dat hij het als zijn missie ziet om dat te doen. Vervolgens afgereisd naar Khartoum waarbij we nog bij een schitterend strand bij de Nijl hebben geluncht. Aangekomen in Khartoum nog even met zn allen met een diner afgesloten. Waarna we moe naar huis gingen.

Daar kreg ik het bericht dat mn oma die zondag was overleden en dat ze donderdag zou worden begraven. Toch het gevoel dat ik erbij moest zijn en in plaats van mn koffer uit te pakken, deze maar weer ingepakt. Dezelfde nacht nog gevlogen en de volgende dag, woensdagmiddag, stond ik op Schiphol. Dit is toch wel erg vreemd.

Begravenis was goed, en was blij dat ik erbij was.

Vrijdag nog wat boodschappen gedaan, zaterdag even op de voetbal gekeken, waar sommige zeiden, ben je er nou al weer. Om zondag weer terug te vliegen. Was erg gek en was aardig gebroken toen ik 5 uur ’s nachts op mn bed lag. Afgelopen week gewoon gewerkt. En eergisteren nog naar een bruiloft van een collega geweest. Het feest was ’s avonds en we waren er rond half negen (zover nog hetzelfde als in NL, maar voor de rest compleet anders). Iedereen zat bij een tafeltje in een groot tuin voor een podium. Toen de bruid en de bruidegom om half tien kwamen, was er keiharde muziek, en daarna kon er gefeliciteerd worden. Cadeautjes hoef je niet te geven, alleen geld, wat bij ons vooraf al was ingezameld door een andere collega. Dus het is even een hand en door de muziek probeer je nog gefeliciteerd te roepen maar veel verder kom je niet. Daarna allemaal weer zitten waar je een bord met eten krijgt en een blikje drinken. Als dat op is, kwam er een zielig meisje om de restjes vragen. Waarna het feest rond 22:15 echt kan beginnen. Het dansen gebeurt door in je vingers te knippen of in je handen te klappen. Wat we ook nog even hebben gedaan. Om elf uur stopt het hele feest, want later mag niet van de overheid, alleen als je een aparte verguunning hebt.

Dus nog een hand geven aan het bruidspaar en dan is het afgelopen.

Vandaag rustig aan gedaan, wasje gedraait, waarbij ik nog een tip heb. Stop nooit je tennis sokken bij je witte was. Want nu waren mn sokken weer wit, en de rest is oranje.

Ga het er nog maar een keer in gooien met NL’s vlekkenmiddel, hoop dat t weer een beetje goed komt.

Nou ik denk dat het verhaal wel lang genoeg is geworden, dus ga nu mar stoppen. Tot de volgende blog.

Groeten

Erik

Nog even zomaar wat foto's van de vakantie