Suikerfeest

Hee allen,

Bij mij ook een beetje komkommertijd wat betreft het nieuws, dus het is alweer 7 weken geleden dat ik een blog heb geschreven. Dit kwam deels omdat er veel mensen op vakantie zijn, waardoor er niet zoveel wordt georganiseerd, deels doordat het te warm is om wat leuks te gaan doen, deels doordat het gewoon erg druk was na mn vakantie op mn werk.
Maar vorig weekend er toch even uit geweest, het einde van de Ramadan was een hele opluchting voor velen. Maar ook voor mij, want dan gaan de mensen ipv 30% weer gewoon op de volle 70% werken, wat toch wel een verschil maakt. 100% zal hier niet veel voorkomen, deels door de hitte, deels door de cultuur. (uitzonderingen daargelaten natuurlijk).

Aan het eind van de Ramadan is het suikerfeest, ze hebben hier nog nooit van suikerfeest gehoord, weet ook niet hoe ze in Nederland aan die vertaling komen. Maar goed wel vrij en dus tijd om eropuit te gaan. Ik was bij een collega uitgenodigd en iedereen gaat volgens goed gebruik naar de plaats waar zijn of haar ouders wonen. Wij zijn vrijdagochtend met de bus naar het noordoosten gegaan. Dit moest een 5 a 6 uur durende trip worden. Na ruim 5 uur aangekomen bij het dorpje, enig probleem was dat er nog de Nijl tussen waar wij waren en het dorpje zat. Normaal vaart er een ferry over het water, maar deze was helaas stuk. De dichtstbijzijnde ferry die wel werkte was twee uur verderop. Dus wij nog 2 uur naar het noordoosten gereden, daar de ferry genomen en met een “box” (een oude pick-up met achterop een soort overkapping) naar het zuidwesten weer aan de andere kant van de Nijl gereden. De “box” is helemaal afgeladen gedurende deze tijd van het jaar en dus zaten 3 mensen naast de bestuurder, 10 mensen binnen in de box en 10 mensen bovenop de box.  Deze rit duurde ook weer anderhalf uur. 

De Ferry

Totaal na 10 uur reizen waren we in het dorp van mn collega haar ouders. Haar zussen en broers ontvangen ons vriendelijk. En moest gelijk een douche nemen want het reizen had me wel vies gemaakt. Nou komt het water direct uit de Nijl, dus het water wat uit de kraan kwam was modderbruin. Echter hier hadden ze een oplossing voor, dit water deden ze in een grote ton en hierdoor zakte de modder naar de bodem en hield je geen donkerbruin water over maar lichtbruin water.
Ik heb dan ook een aantal keer gevraagd als er wat te drinken stond, of dit sap was, maar dat bleek dan weer gewoon water te zijn. Ik dacht laat maar gaan en heb gewoon flessen water gedronken. Achteraf dacht ik echter dat ik ook gewoon dat modderwater heb lopen drinken, want ik heb ook verschillende juices op en deze waren hoogstwaarschijnlijk gewoon met het Nijlwater gemaakt. Maar ben verder niet ziek geweest, dus zal wel goed zijn.

Vlnr: Broer, Erik, Moeder,
Oom, vader, vriend van oom

Na de douche werd ik rondgeleid in het huis en achter het huis stond een schaap in een kooi, dus ik zonder nadenken te zeggen dat die wel lekker zal smaken deze week. Maar het slachtfeest is toch echt een ander feest dan het suikerfeest, dus dat schaap heeft nog wel een paar maanden te leven.
Huis zag er prima uit, staan altijd enorm veel bedden, mochten er gasten komen. Ik mocht in een kamer met ventilator slapen, werd speciaal voor me ingericht met muskietennet en al.

De vrijdagavond was nog Ramadan en dus tijd om het vasten te breken (breakfast). Rond een uur of 19:00 wordt iedereen actief en de mannen gaan buiten om een open stuk met alle buurtbewoners op matten zitten. Iedereen neemt eten mee en juice. Wat er precies in de juice zit weet ik niet, maar sommige zijn van fruit welke erg lekker zijn en sommige zijn van iets van graan gemaakt, welke mij minder in de smaak vielen. Om 19:15 roept de moskee dat het tijd is om te eten en valt iedereen aan. Binnen 15 minuten heeft iedereen gegeten en gaan ze met zn allen bidden, daarna is het tijd voor koffie of thee, welke ik als gast toch wel 4 keer moest drinken. Na het eten gaat iedereen terug naar huis en wordt er TV gekeken door de mannen en schoongemaakt door de vrouwen. Op TV wordt aangekondigd of de maand Ramadan voorbij is, maar helaas iedereen moest nog een dag extra.

Breakfast (19:15)

De zaterdag was een beetje vreemde dag, ik kon gewoon eten en drinken en de rest moest nog vasten. De dag voor het suikerfeest moet het huis spic en span worden gemaakt. Helaas was de schilder net geweest en die had de vloertegels niet afgedekt en dus zaten de tegels erg onder de verf. 1 van de zussen zat zuchtend dat schoon te maken. Dus ik heb maar even een paar uurtjes geholpen, waarop een andere zus boos werd op de ene zus, want je mocht gasten toch niet aan het werk zetten. Maar ik vond het wel een leuk tijdverdrijf. De rest van de dag wordt er niet zoveel gedaan, beetje liggen, dus heb maar een Quest uitgelezen. ’s Avonds weer hetzelfde ritueel met eten, mannen naar buiten en vrouwen eten in huis. Op dat soort momenten vind ik het wel erg jammer dat ik geen Arabisch kan. Want bij de mannen kon niemand Engels en ik kan inmiddels misschien 50 woorden Arabisch, dus schiet niet echt op. Die avond vroeg naar bed, want de volgende dag zou het suikerfeest beginnen.

Zondagochtend om 7:30 gewekt door mn collega en ik mocht met de mannen mee naar de Moskee voor het Eid gebed (Eid = suikerfeest). Er was een groot veld voor de moskee, waar alle mannen en daarvoor de Imam stond, achter een scherm stonden nog wat vrouwen. De kinderen liepen los rond met speelgoedgeweertjes en schoten balletjes naar elkaar (erg goede opvoeding). De kinderen hebben hun nieuwste kleren aan en zoals goed Sudanese gebruik haal je nooit ergens de etiketten of het plastic af, zodat andere kunnen zien dat het nieuw is. Zo rijden heel veel mensen rond met het plastic nog om hun stoelen in de auto. Maar hier was een ventje met het etiket van de shop er nog aan, wat ook erg bijzonder is.

Je ziet wel dat het nieuw is

Ik mocht ergens aan de zijkant gaan zitten op een boomstronk om het gebed gade te slaan.
Er kwam al een enorm geluid uit de speakers, met een oproep. Ik kreeg koffie en dadels, wat erg lekker is, gedroogde dadels smaken erg naar rozijnen. De dienst duurde ongeveer een 20 minuten, waarvan ik 10 minuten opgenomen heb op mn camera.Ik heb dit later op de laptop laten zien, waarna de hele buurt werd uitgenodigd om het filmpje te zien.

Filmpje is een beetje groot dus daarom maar een foto

Na de dienst kwam iedereen langs om mij een hand te geven en me een goed leven toe te wensen. Daarna gingen ze in stoet langs alle huisjes om alle vrouwen een hand te geven. Ik ben na 4 huisjes maar gestopt en terug gegaan. Maar toen ik terug was, kwam iedereen ook langs in het huis van mn collega dr ouders, dus kon ik weer iedereen een hand geven. Iedereen deelt snoepjes en koekjes uit wat het toch een beetje op het suikerfeest doet laten lijken.  Na het handen schudden is het eten en gaan we op bezoek bij een aantal familieleden.

In de middag zijn we wezen kijken bij het eerste agrarische project. Dit project is opgestart door de Engelse in 1904. Het project bestaat voornamelijk uit het water uit de Nijl  in een kanaal pompen. Dit kanaal loopt daan kilometers het land in, waardoor de boeren overal water hebben. Vroeger werd hier veel graansoorten verbouwd, maar tegenwoordig is het vooral rendabel om fruit te verbouwen. Dus zie je heel veel sinaasappels, mango’s, citroenen, limoenen, dadels, druiven en nog wat andere soorten. De vader van mijn collega was onderhoudsmonteur geweest bij de generatoren, dus we mochten wel een kijkje nemen overal bij de pompinstallatie. Was erg leuk om te zien en de volgende dag werd ik uitgenodigd bij een boer om bij zijn land te kijken.  

 Geen idee waarom deze gedraaid is, maar dit zijn de pijpleidingen waar normaal heel veel water het kanaal in wordt gepompt.

 Water in het kanaal wat nog over is

 Sudan kan best mooi zijn

Dadel palmbomen en daaronder sinaasappels

 ’S Avonds eten ze pas erg laat rond 22:00, dus had me al te goed gedaan aan veel koekjes, wat me op veel vragen kwam te staan. Waarom eet je zo weinig, je moet meer eten, vind je het niet lekker etc. Ze geloven je niet snel dat je vol zit.
Heb hierna ook elke maaltijd te horen gekregen dat ik te weinig at, moest meer eten

Maandagochtend met de broer van mn collega op een ezelkar naar de landerij van de boer gegaan. Heb ongeveer een half uur op de kar gezeten, wat ik wel lang genoeg vond. Ik was al een hele attractie in het dorp, maar op een ezelkar vonden de locals toch wel heel bijzonder.
We werden rondgeleid door de landerijen, wat erg mooi was, zie hieronder de foto’s. En  we kregen een lading sinaasappels mee.

 Op de ezelkar

Met de boer

 Dadelboom

Met de boeren en de familie

Dinsdagochtend om 7:00 opgestaan om terug naar Khartoum te gaan. De familie was erg dankbaar dat ik langs was geweest en bij het afscheid zeiden dat ik zeker nog een keer moest komen.
De ferry ging dit keer gelukkig wel en er stond een bus klaar voor reizigers naar Khartoum. Mn collega zette me op de bus, want ze ging zelf naar familie ergens in de buurt. De bus was nog niet helemaal vol en de jongen die de tickets verkocht wist me in gebrekkig engels uit te leggen dat ik even geduld moest hebben, omdat ze wachten op een paar extra mensen. Na 2 uur was er nog steeds een status quo, dit omdat de ferry nog niet vertrokken was naar de andere kant. Dit komt omdat de ferry alleen gaat als er 4 auto’s op staan. Nou is dat van de kant van het dorp af niet zo’n probleem, maar de andere kant op is nog geen hond, zo ’s ochtends vroeg. Na 3 uur was eindelijk de ferry heen en weer en kwamen er een man of 50 aan die nog mee wouden met de bus. Helaas nog maar plaats voor 7, maar na een hoop geduw en getrek was er besloten wie er mee mocht. Mn collega had tegen de 2 mannen achter me gezegd dat ze op mn moesten letten, ik vond dat nou niet echt nodig, want de bus gaat naar Khartoum en hoef niet over te stappen ofzo. Maar na 3 uur rijden stopte de bus voor eten, de mannen achter me leiden me naar ene tafeltje. Natuurlijk weet ik ook wel hoe ik zelf eten moet krijgen, maar ik vond het ongelooflijk mooi om te zien hoe deze 2 mannen hun taak serieus namen, ze kochten van het klein beetje geld wat ze hadden, water en een cakeje voor me. Toen ik het cakeje op had, gingen ze er nog 1 halen, ik zei dat ik genoeg had, want ik wilde de mensen niet op kosten jagen. Maar ze stonden erop dat ik het op at. Na dit cakeje gingen ze weer voor een cakeje en ik deed met handgebaren maar uitleggen dat ik deze wel mee in de bus zou nemen, want anders bleven we bezig. Ik had de neiging om deze mensen geld te geven voor hun goede daad, maar soms moet je ook alleen maar dankbaar zijn en het accepteren en er blij mee zijn. Ik vind het schitterende van de ze cultuur ook dat ze zo goed voor elkaar zorgen en dat gasten altijd welkom zijn en dat je enorm goed verzorgd wordt ondanks het weinige wat ze hebben.

Woensdag en donderdag heb ik weer  gewoon gewerkt en afgelopen weekend voornamelijk schoongemaakt, omdat de huishoudster een hele week niet was geweest. Ongelooflijk hoe vies je water wordt na 2 tegels schoon te hebben gemaakt. Je leert hier wel dat zand niet echt smerig is. Ook afgelopen week gewerkt, Bart en Nelleke kwamen weer terug van vakantie, dus het is weer wat drukker op kantoor. Daarnaast ook wel zo gezellig dat er weer wat mensen boven me wonen. Trudy is inmiddels naar Darfur en komt over een paar weken pas weer hierheen.

Nou ik heb wel  weer genoeg verteld zo te zien. Volgende keer weer wat meer over werk.
Hieronder nog een paar (kleinere filmpjes, de grote filmpjes moeten jullie maar een keer komen bekijken als jullie naar Sudan komen :-p, want dit duurde al meer dan 3 uur om up te loaden)

Groeten

Erik

 Filmpje van de Ferry

Filmpje van het ritje met de ezelkar

Rondje door de landerijen met de auto van de boer (ja ook hier zijn boeren rijk)