Mei 2014

Hee allen,

Heb mijn woord gehouden, slechts 3 maanden sinds mn vorige verslag
Ben inmiddels wel enorm toe aan vakantie, dit is de langste aaneengesloten periode geweest in Sudan. Sinds de kerst geen vakantie meer gehad, maar het aftellen is begonnen (12 dagen nog).

Sommige mensen vragen waarom ik geen verslagen meer schrijf. Dat komt omdat ik niet zoveel nieuws meer meemaak en ten tweede omdat ik geen camera meer heb hier in Sudan.
Foto’s hierbij zijn dan ook van collega’s.

Wat wel nieuw was is dat een lokale collega dacht dat hij mij wel kon uitdagen, en zei voor de grap dat hij wel naar Jebel Aulia kon lopen (dorpje 40 km vederop) en vroeg of ik meeging. Ik natuurlijk zonder aarzelen ja gezegd, waarop hij wat wit wegtrok. Maar hij wilde zn gezicht niet verliezen en begon er allemaal dingen bij te verzinnen en zei dat we het zonder water moesten doen, waarop ik ook zonder aarzelen zei, geen probleem. Dus gelijk maar het weekend gepland, ik nog even gezegd dat we het wel op het heetst van de dag moesten doen, waarop hij helemaal in de war was.
Op donderdagochtend was Cor aangekomen en die is ook wel in voor een wandeling, dus die zei ook zonder aarzelen dat hij wel meeging, maar dat hij, doordat hij een nierprobleem heeft, wel water moest drinken. Donderdagmiddag kwam onze collega nog even navragen of het wel echt doorging, en ik zei geen probleem zaterdag 12 uur ben ik bij je. Toen begon die zelf toch maar de zware regels terug te draaien, we zouden wel water drinken en begonnen om 10 uur.
Zo gezegd zo gedaan, Cor en ik waren om 10 uur bij hem. Maar hij wou  toch nog wat verder doorrijden om bij de markt te parkeren. Hiermee hebben we de tocht ook nog eens 10km ingekort, volgens mij was hij erg ongerust, wat later ook wel bleek. Cor en ik waren vrolijk aan het lopen en na 5 km een theetje gedaan. 10 km ging alles nog prima, wat water gekocht. 15km wat geluncht, wij aan de gebakken ei en pasta, en onze collega aan de rauwe eieren (tis maar wat je lekker vindt), 20 km theetje/koffietje en onze collega begint wat te klagen zere voeten, wat blaren enz. 21 km onze collega wil weer thee, wij zeggen laten we nog maar even doorgaan. 22 km onze collega begint 10 meter achter ons te lopen, elke keer wachten we even maar als we weer starten loopt hij binnen 10 seconden weer 10 meter achter ons (op het vinketouw zeg maar), 23 km onze collega moet toch even zitten onder een boom,  5 minuten later weer verder, 24 km onze collega moet wat drinken, 25 kilometer gat wordt nu groter en Cor en ik besluiten maar door te lopen omdat het eind punt in zicht is. 30 km wij zijn aangekomen na 6,5 uur. 7 liter water (Cor 5 liter) en 0 blaren, na 15 minuten maar eens bellen, ja hij was nog onderweg, maar was er binnen een paar minuten. 25 minuten nog niets, nog maar eens bellen, ja hij was er bijna. 40 minuten later eindelijk komt hij binnen en als hij zit beginnen de grote verhalen, hij was even gestopt om te bidden had nergens last van en alles ging prima (jaja). Cor en ik moesten er hartelijk om lachen en we zijn met zn 3en in een tuctuc naar het centrum gereden voor een visje te eten. Het was een mooie ervaring!

 Start

 Zon recht boven ons

 Toen het nog goed ging

 Theetje na 20 km, met ons gaat het nog prima, collega iets minder.

 Probeerde in ieder geval nog te lachen

 Gat wordt groter

 Visje

Collega kon weer lachen

Verder zijn we nog een weekendje wezen kamperen, maar het was erg warm, dus slapen was lastig, maar wel heel relaxed om weer even een weekendje buiten te zijn, beetje zwemen, eten, drinken en bordspelletjes spelen.

Inmiddels is Frans naar huis gegaan, hij zat tegen een burn out aan en heeft er voor gekozen om rust te pakken in Nederland, wat een verstandige keuze lijkt. Hierdoor krijgen we wel weer een nieuwe collega, wat tijd kost om weer in te werken.
Cor is ook voor de laatste keer naar Sudan gekomen en na 4 weken hier heb ik hem vrijdag op het vliegveld gebracht. Ook voor hem komt een opvolger.
Ook zijn we in het proces om een opvolger voor mijn positie te vinden. Hopelijk komt per augustus iemand hierheen om het over te nemen. Ik ga er in ieder geval een einde aan breien en kom terug naar Nederland.

In ieder geval eerst maar even vakantie, en dan begint het aftellen

Hoop om jullie allen weer te zien om bij te praten

Groeten

Erik

Februari 2014

Hee allen,

Nog net binnen de 6 maanden dat ik weer een nieuw verslag schrijf J
Ik moest zelfs even nalezen waar ik de laatste keer was gebleven, ik las binnenkort krijg ik nieuwe collega’s.  En ja die heb ik inmiddels. Frans is in september gekomen als de opvolger van Simon, hij is dus de programma advisor (degene die voorstellen schrijft naar donoren,  surveys doet of onze activiteiten wel goed zijn en nut hebben, plannen maakt voor onze gebieden, etc.). Hij woonde de eerste paar maanden hier in het guesthouse, maar heeft nu zijn eigen appartement.
Daarnaast hebben we een opvolger voor onze landendirecteur (voorheen Bart) en dat is Tim. Hij komt uit Australie een is getrouwd met een Nieuw Zeelandse. Hij is nu 4 weken in Sudan en geloof dat het wel bevalt.
Ook is Cor weer in Januari voor 2 maanden gekomen, om een nieuw 4 jarig programma voor de EU op te zetten in het oosten van het land (Gedaref).

Door al deze nieuwe collega’s is het gelukkig wat minder druk aan het worden. De afgelopen 6 maanden waren erg intensief. Voornamelijk omdat Bart niet in het land was, maar ook omdat Frans net nieuw was. Hierdoor was het kaarsje redelijk uit met de kerst. Het was heerlijk om 3 weken uitterusten, maar natuurlijk ook heel veel gezellige dingen gedaan in NL. Het enige nadeel was dat er enorm veel werk was toen ik terug kwam. En heb tot afgelopen week nodig gehad om weer bij te komen. Heb nu dan ook echt het idee dat het weer soepeler loopt.

Doordat het de afgelopen 6 maanden zo druk was heb ik niet kunnen reizen naar Darfur of naar Gedaref. Gelukkig in januari weer voor het eerst, en dat was goed om weer met lokale collega’s te spreken. De veiligheidssituatie is wat minder aan het worden in Darfur, veel incidenten, maar dat is voornamelijk buiten de grote steden.

Voor de rest zijn we deze winter (ja het is winter 30 graden overdag, heerlijk!) al 3 keer wezen kamperen bij Jebel Aulia (zie vorige verslagen voor foto’s). Dit is ook heerlijk ontspannen, omdat je dan even geen laptop of werk hoeft te zien. Beetje zwemmen, bordspelletjes, bbq’en en vis eten zijn de meest gangbare activiteiten. De laatste keer dat we zijn wezen kamperen alleen een klein probleempje, 1 auto zat vast in het zand. Proberen met uitgraven en duwen, maar dat hielp niet. Daarna matten onder de wielen gelegd, hielp ook niet. Daarna maar met een geimproviseerd touw de auto met een andere auto eruit getrokken, dit geen niet zonder slag of stoot, maar uiteindelijk kwam er beweging in de auto. Echter de auto die eruit getrokken was dacht op een gegeven moment, nu is het wel weer goed, alleen de auto die aan het trekken was dacht, gaan rustig nog een stukje verder, wat het gevolg had dat de hele bumper eraf lag. Maar belangrijkste was dat we weg konden J.

Ook ben ik hard aan het nadenken hoelang ik nog in Sudan wil blijven, ZOA heeft aangeboden om tot juli hier te blijven werken, augustus vrij te nemen en dat in September in Apeldoorn voor 6 maanden aan de slag te gaan. Alleen collega’s hier willen graag dat ik tot het eind van het jaar blijf. Ik ben er nog niet uit, maar zal binnenkort wel beslissen.

Ik zal proberen eerder weer een nieuw verslag te maken.

Groeten

Erik