Mei 2014

Hee allen,

Heb mijn woord gehouden, slechts 3 maanden sinds mn vorige verslag
Ben inmiddels wel enorm toe aan vakantie, dit is de langste aaneengesloten periode geweest in Sudan. Sinds de kerst geen vakantie meer gehad, maar het aftellen is begonnen (12 dagen nog).

Sommige mensen vragen waarom ik geen verslagen meer schrijf. Dat komt omdat ik niet zoveel nieuws meer meemaak en ten tweede omdat ik geen camera meer heb hier in Sudan.
Foto’s hierbij zijn dan ook van collega’s.

Wat wel nieuw was is dat een lokale collega dacht dat hij mij wel kon uitdagen, en zei voor de grap dat hij wel naar Jebel Aulia kon lopen (dorpje 40 km vederop) en vroeg of ik meeging. Ik natuurlijk zonder aarzelen ja gezegd, waarop hij wat wit wegtrok. Maar hij wilde zn gezicht niet verliezen en begon er allemaal dingen bij te verzinnen en zei dat we het zonder water moesten doen, waarop ik ook zonder aarzelen zei, geen probleem. Dus gelijk maar het weekend gepland, ik nog even gezegd dat we het wel op het heetst van de dag moesten doen, waarop hij helemaal in de war was.
Op donderdagochtend was Cor aangekomen en die is ook wel in voor een wandeling, dus die zei ook zonder aarzelen dat hij wel meeging, maar dat hij, doordat hij een nierprobleem heeft, wel water moest drinken. Donderdagmiddag kwam onze collega nog even navragen of het wel echt doorging, en ik zei geen probleem zaterdag 12 uur ben ik bij je. Toen begon die zelf toch maar de zware regels terug te draaien, we zouden wel water drinken en begonnen om 10 uur.
Zo gezegd zo gedaan, Cor en ik waren om 10 uur bij hem. Maar hij wou  toch nog wat verder doorrijden om bij de markt te parkeren. Hiermee hebben we de tocht ook nog eens 10km ingekort, volgens mij was hij erg ongerust, wat later ook wel bleek. Cor en ik waren vrolijk aan het lopen en na 5 km een theetje gedaan. 10 km ging alles nog prima, wat water gekocht. 15km wat geluncht, wij aan de gebakken ei en pasta, en onze collega aan de rauwe eieren (tis maar wat je lekker vindt), 20 km theetje/koffietje en onze collega begint wat te klagen zere voeten, wat blaren enz. 21 km onze collega wil weer thee, wij zeggen laten we nog maar even doorgaan. 22 km onze collega begint 10 meter achter ons te lopen, elke keer wachten we even maar als we weer starten loopt hij binnen 10 seconden weer 10 meter achter ons (op het vinketouw zeg maar), 23 km onze collega moet toch even zitten onder een boom,  5 minuten later weer verder, 24 km onze collega moet wat drinken, 25 kilometer gat wordt nu groter en Cor en ik besluiten maar door te lopen omdat het eind punt in zicht is. 30 km wij zijn aangekomen na 6,5 uur. 7 liter water (Cor 5 liter) en 0 blaren, na 15 minuten maar eens bellen, ja hij was nog onderweg, maar was er binnen een paar minuten. 25 minuten nog niets, nog maar eens bellen, ja hij was er bijna. 40 minuten later eindelijk komt hij binnen en als hij zit beginnen de grote verhalen, hij was even gestopt om te bidden had nergens last van en alles ging prima (jaja). Cor en ik moesten er hartelijk om lachen en we zijn met zn 3en in een tuctuc naar het centrum gereden voor een visje te eten. Het was een mooie ervaring!

 Start

 Zon recht boven ons

 Toen het nog goed ging

 Theetje na 20 km, met ons gaat het nog prima, collega iets minder.

 Probeerde in ieder geval nog te lachen

 Gat wordt groter

 Visje

Collega kon weer lachen

Verder zijn we nog een weekendje wezen kamperen, maar het was erg warm, dus slapen was lastig, maar wel heel relaxed om weer even een weekendje buiten te zijn, beetje zwemen, eten, drinken en bordspelletjes spelen.

Inmiddels is Frans naar huis gegaan, hij zat tegen een burn out aan en heeft er voor gekozen om rust te pakken in Nederland, wat een verstandige keuze lijkt. Hierdoor krijgen we wel weer een nieuwe collega, wat tijd kost om weer in te werken.
Cor is ook voor de laatste keer naar Sudan gekomen en na 4 weken hier heb ik hem vrijdag op het vliegveld gebracht. Ook voor hem komt een opvolger.
Ook zijn we in het proces om een opvolger voor mijn positie te vinden. Hopelijk komt per augustus iemand hierheen om het over te nemen. Ik ga er in ieder geval een einde aan breien en kom terug naar Nederland.

In ieder geval eerst maar even vakantie, en dan begint het aftellen

Hoop om jullie allen weer te zien om bij te praten

Groeten

Erik

Februari 2014

Hee allen,

Nog net binnen de 6 maanden dat ik weer een nieuw verslag schrijf J
Ik moest zelfs even nalezen waar ik de laatste keer was gebleven, ik las binnenkort krijg ik nieuwe collega’s.  En ja die heb ik inmiddels. Frans is in september gekomen als de opvolger van Simon, hij is dus de programma advisor (degene die voorstellen schrijft naar donoren,  surveys doet of onze activiteiten wel goed zijn en nut hebben, plannen maakt voor onze gebieden, etc.). Hij woonde de eerste paar maanden hier in het guesthouse, maar heeft nu zijn eigen appartement.
Daarnaast hebben we een opvolger voor onze landendirecteur (voorheen Bart) en dat is Tim. Hij komt uit Australie een is getrouwd met een Nieuw Zeelandse. Hij is nu 4 weken in Sudan en geloof dat het wel bevalt.
Ook is Cor weer in Januari voor 2 maanden gekomen, om een nieuw 4 jarig programma voor de EU op te zetten in het oosten van het land (Gedaref).

Door al deze nieuwe collega’s is het gelukkig wat minder druk aan het worden. De afgelopen 6 maanden waren erg intensief. Voornamelijk omdat Bart niet in het land was, maar ook omdat Frans net nieuw was. Hierdoor was het kaarsje redelijk uit met de kerst. Het was heerlijk om 3 weken uitterusten, maar natuurlijk ook heel veel gezellige dingen gedaan in NL. Het enige nadeel was dat er enorm veel werk was toen ik terug kwam. En heb tot afgelopen week nodig gehad om weer bij te komen. Heb nu dan ook echt het idee dat het weer soepeler loopt.

Doordat het de afgelopen 6 maanden zo druk was heb ik niet kunnen reizen naar Darfur of naar Gedaref. Gelukkig in januari weer voor het eerst, en dat was goed om weer met lokale collega’s te spreken. De veiligheidssituatie is wat minder aan het worden in Darfur, veel incidenten, maar dat is voornamelijk buiten de grote steden.

Voor de rest zijn we deze winter (ja het is winter 30 graden overdag, heerlijk!) al 3 keer wezen kamperen bij Jebel Aulia (zie vorige verslagen voor foto’s). Dit is ook heerlijk ontspannen, omdat je dan even geen laptop of werk hoeft te zien. Beetje zwemmen, bordspelletjes, bbq’en en vis eten zijn de meest gangbare activiteiten. De laatste keer dat we zijn wezen kamperen alleen een klein probleempje, 1 auto zat vast in het zand. Proberen met uitgraven en duwen, maar dat hielp niet. Daarna matten onder de wielen gelegd, hielp ook niet. Daarna maar met een geimproviseerd touw de auto met een andere auto eruit getrokken, dit geen niet zonder slag of stoot, maar uiteindelijk kwam er beweging in de auto. Echter de auto die eruit getrokken was dacht op een gegeven moment, nu is het wel weer goed, alleen de auto die aan het trekken was dacht, gaan rustig nog een stukje verder, wat het gevolg had dat de hele bumper eraf lag. Maar belangrijkste was dat we weg konden J.

Ook ben ik hard aan het nadenken hoelang ik nog in Sudan wil blijven, ZOA heeft aangeboden om tot juli hier te blijven werken, augustus vrij te nemen en dat in September in Apeldoorn voor 6 maanden aan de slag te gaan. Alleen collega’s hier willen graag dat ik tot het eind van het jaar blijf. Ik ben er nog niet uit, maar zal binnenkort wel beslissen.

Ik zal proberen eerder weer een nieuw verslag te maken.

Groeten

Erik

Augustus 2013

Hee allen,

Ook nu weer 3 maanden tussen het vorige verslag en deze, maar nu heb ik een betere reden, omdat ik er nog even tussenuit ben geweest naar NL. Daarin zaten 2 weken training, en ook gelukkig nog 1 weekje vakantie, waardoor ik nog steeds redelijk uitgerust ben. Daarnaast goede herinneringen aan de weekenden met Concert at sea, pitch en put met de familie, maar natuurlijk het hoogte punt de bruiloft van Gertjan en Iris (en bijbehorende vrijgezellenfeest van Gertjan 3 weken ervoor). Voel me gezegend dat ik al deze leuke dingen mee kan maken, en dat familie en vrienden altijd weer even gezellig en gastvrij doen, zodat ik het gevoel heb dat er nog niet veel is veranderd.
Het is jammer dat ik een aantal dingen moet missen, maar ik krijg er gelukkig nog altijd meer voor terug dan dat ik moet inleveren. 

Dan maar even naar de dag na de bruiloft, 7 Juli, helaas moest ik wat vervroegd terug naar Sudan, maar Cor, een collega van HQ (hoofdkantoor), is meegekomen om te ondersteunen. Deze reisde dezelfde dag als ik dus dat was gezellig. We maakte een tussenstop op Amman (Jordanië), mooie luchthaven was alleen midden in de nacht dus niet zoveel te beleven. Heb al een paar keer met Cor getennist en ook een heleboel potjes geklaverjast. Daarnaast is het goed om iemand te hebben die de programmatische kant van het werk oppakt, zolang we hier met minder mensen zitten. Inmiddels is zijn vrouw (Liesbeth) hier ook voor vakantie, die is 2 weken geleden gekomen en gaat volgende week terug.

Op 11 juli mn 30^ste verjaardag gehad, ja ik weet het, ik word oud. Was gepland in NL, dus had er hier maar niet teveel ruchtbaarheid aangegeven. Wel een spelletjesavond met een aantal vrienden ingepland. Daar aangekomen kwam een collega van Nelleke met een hele grote taart aangelopen. Wel erg attent van Nelleke om dat even door te geven en daardoor had ik toch nog een beetje verjaardag.

De 12^de startte de  ramadan en dan ligt de hele organisatie op zn gat. Want iedereen is moe, omdat ze laat naar bed gaan, en om 4 uur hun wekker zetten om nog wat te eten voordat het licht wordt. Hierdoor gebeurt er erg weinig en blijven de meeste medewerkers het liefste zo stil mogelijk op hun stoel zitten en de AC op maximaal volume.  Wat wel leuk aan ramadan is, is dat ze allemaal gezamenlijk eten buiten, we zijn 1 keer uitgenodigd om langs de Nijl te eten, en 1 keer hebben we met de ZOA staff een gezamenlijk eten gedaan ’s avonds. Met zn allen wachten op de iman die door de luidspreker roept dat je mag gaan eten.

Afgelopen weekend was het suikerfeest. We waren door een collega uitgenodigd in haar geboortedorp. Iedereen gaat naar een paar dagen of een paar weken naar zijn of haar ouders. Ik ben met Cor en Liesbeth de dag voor het suikerfeest naar het dorp gereisd. Helaas hadden we niet zoveel geluk, het duurde een uur voordat de bus vol zat, en nadat hij vol zat reed hij als een gek, waarna hij na 1 uur moest stoppen, omdat we in een konvooi verder moesten. Deze konvooi’s zijn ingesteld omdat de bussen als gekken rijden en daarom rijdt de politie met een gangetje van 60 a 70 voorop met 20 bussen erachter die er niet voorbij mogen. Wij waren de 1^e bus in het konvooi dus we moesten een uur wachten op meer bussen. Waarna we weer rustig op weg konden. Uiteindelijk na 8 uur reizen (na de bus moesten we nog een pick-up en een ferry) kwamen we aan in het dorp. Hier iedereen begroet, we kregen gelijk eten en drinken, daarna nog een potje kaarten en moesten we weer eten, want het was het einde van de ramadan. De mannen buiten op straat en de vrouwen binnen. Iedereen neemt een schaal met eten mee en een paar kannen heel zoet drinken en dan mag je van alles wat nemen. Hierna nog maar even wat gepraat en vroeg naar bed gegaan. Volgende dag bij de moskee gezeten om het suikerfeest in te luiden. Cor en ik hebben op een afstandje toegekeken en Liesbeth mocht met de vrouwen mee.
Na het de preek kreeg iedereen dadels en koffie en de kinderen steken vuurwerk af, of spelen met een klappertjespistool. Daarna iedereen een hand geven, en bij een heleboel mensen op bezoek geweest. 

’s Middags gelukkig wat rustiger en konden we de boomgaarden bezoeken, welke erg mooi zijn. Wat verse dadels gegeten en wat uitleg gehad over het bewateren van alle bomen. Er staan enorme generatoren die het water uit de Nijl in een groot kanaal pompen en die via allemaal zijkanaaltjes bij de boomgaarden terecht komen.

Dag erna hadden we nog het plan om naar de pyramides te gaan, maar het was erg warm en daardoor maar weer op huis gegaan. Ook hier viel de reis niet mee, omdat er veel regen en zelfs een zandstorm was. Bij deze zandstorm zag je nog geen 2 meter voor de bus meer, waardoor hij helemaal moest stoppen. Na een lange reis om 23:00 thuis, dus ik dacht lekker naar bed, maar helaas. Ten eerste was er een tijdelijke wacht die niet snapte hoe de generator werkte, dus ik dat uitgelegd, komen we boven is het overal ingeregend, dus eerst maar dweilen. Uiteindelijk om 24:00 op mn bed, slaat de stroom op 1:00 uit, word ik wakker van, want de AC en de ventilator valt dan uit. Beneden gekomen lag de wacht te slapen, dus ik kwaad hem wakker gemaakt. Die loopt slaapdronken van links naar rechts, dus ik zeg zou je de generator niet even aandoen. Doet die de generator aan maar niet de switch om de electriciteit van de generator naar het net te krijgen. Dus ik zeg je moet die switch omzetten. Maar hij zet de generator weer uit. Ik word nu een beetje pissig, dus ik roep NEE. Dus hij probeert de generator weer aan te zetten, maar doet dit zo snel na het afzetten dat er een grote vonk van de accu afkomt en de generator niets meer doet. Hierna moest ik even op mn tong bijten, maar ben maar weg gelopen. De rest van de nacht geen stroom meer gehad dus, en weinig slaap gehad, maar met de gedachte getroost dat de buren in een klei hutje leven en dat waarschijnlijk hun het veel moeilijker hebben met zoveel regen. Dat bleek ook wel de volgende dag gezien deze foto’s.

 Buren wonen dus rechtsonder in het klei huis

Er is heel veel regen gevallen afgelopen tijd en dat kan allemaal niet weg, er zijn al honderden doden door de regen. Er staat heel veel water in sommige gebieden waardoor mensen omkomen. Maar de meeste komen toch om, doordat ze geëlektrocuteerd worden, ze pakken hier namelijk gerust een stekkerdoos op, die in het water ligt. Wat niet erg verstandig is. Hierdoor haalt de overheid ook veelal de stroom eraf met de regen.

Verder nog geen plannen voor de komende periode omdat ik eerst wat nieuwe collega’s moet krijgen om naar Darfur of Gedaref te kunnen. De opvolger van Simon is bekend en die komt hopelijk halverwege september. Daarnaast gaat Cor over 2 weken weer weg, maar komt waarschijnlijk in oktober nog voor 2 maanden. Hopen dat alles weer een beetje normaal wordt over 2 maanden.

Ben wel weer door mijn verhaal heen, het beste aan iedereen maar weer!

Groeten

Erik  

3 maanden verder

Hee allen,

Euhm ja en dan ben je ineens 3 maanden verder ten opzichte van het vorige verslag. Er waren al wat mensen aan het klagen dat ze niets meer hoorde, maar het gaat allemaal prima.
 

Wat is er gebeurt in 3 maanden, ik was gebleven bij het feit dat mn broer was langs geweest.

Op 23 Februari hadden we een staf uitje wat erg gezellig was. We zijn met alle medewerkers en hun familie (of soms vrienden) naar de Nijl gegaan, ongeveer 2.5 uur rijden van Khartoum. We hadden rond de 40 man/vrouw/kinderen. Er kwamen wat meer mensen opdagen dan gepland maar hoe meer zielen hoe meer vreugd  en hoe drukker het was in de bus. We hadden gemiddeld met zn 4en 3 plekjes in de bus, maar door het gezellige zingen van de vrouwen maakte dat niet zoveel uit. Ook Trudy en ik mochten een Nederlands liedje ten gehore brengen. Nu kennen ze allemaal  “daar boven op die berg”. De busrit verliep voorspoedig, alleen het laatste stukje moest 1 keer geduwd worden.

De meeste menen maken niet zoveel mee, dus zo’n uitje is heel bijzonder, mede omdat we naar een mooie plek aan de Nijl waren gegaan. Daar aangekomen, beetje over de rotsen gelopen, wel gevaarlijk omdat de meesten niet kunnen zwemmen. Toch over een aantal beekjes geklommen, maar de terugweg bleek moeilijker, dus heb ik maar geholpen met oversteken. Bij 1tje ging dat mis, want die gleed uit, gelukkig kon ik haar vast houden en gelukkig was alleen een natte rok het eindresultaat.

Nog een gezellig boottripje met zn allen gemaakt (met 1 reddingsvest aan boort) en daarna lekker gegeten met zn allen. Een schaap is dan heel belangrijk, dus die werd op de bbq klaar gemaakt. Na de watermeloen als toetje weer naar Khartoum, wat een lange dag tot een mooi einde bracht.

Daarna ben ik nog een keer naar Darfur geweest (vraag me niet naar de datum) maar daar 2 weken gebleven om 3 nieuwe mensen aan te nemen, wat ook prima gelukt is. Situatie was erg onveilig, vooral in Gereida, toen ik aankwam zei de HAC (hummanitarian aid commision) al dat ik niet alleen door het dorp mocht rondlopen en dat ik ook niet naar de projecten mocht. Wat erg jammer is maar zulke dingen gebeuren nu eenmaal in deze omstandigheden. Ook nog een keer een paar dagen naar het oosten van het land geweest voor een kleine training daar.

Verder veel veranderingen in ZOA, Trudy is gestopt en Simon heeft net aangegeven te gaan stoppen per eind Juni. Voor Trudy hebben we al een vervanger, welke nog wacht op de juiste papieren, maar voor Simon moeten we nog op zoek. Dus dat gaat wel wat veranderen.
Simon blijft wel in Sudan werken dus die kom ik nog wel tegen.
Daarnaast zijn we heel hard bezig om nieuwe donoren te vinden voor 2014, een aantal grote projecten lopen af en het zal lastig worden om dit op te vangen.

 

Als laatste ben ik net terug van Spanje, heerlijk 10 dagen niets gedaan, met wel een schitterende wedstrijd Barcelona – Real Betis. Top om de rest van de familie daar te zien en 10 dagen met ze door te brengen. Dan zie je ook je neefjes en nichtje wat langer dan normaal in NL.
 

Nu weer terug naar het normale leven (ja het wordt wel een beetje normaal) . Ben gelijk vanaf Spanje doorgegaan naar Darfur en net weer terug in Khartoum, waar ik wel even aan het weekend toe ben.

 

Groeten

Erik