Te lang geleden dat ik weer een stukje heb geschreven. Dit
komt met name door de hoog aantal bezoekers die we in Sudan hebben gehad. 3
externe accountants (Sudanees), 2 interne accountants, CEO, Specialist voor
community harmony en een agrarisch specialist (alle 5 uit NL).
Na alle accountants te hebben “weggewerkt” kon ik eindelijk weer eens reizen
naar Darfur, waar ik nu 10 dagen heb gezeten en vandaag weer terug vlieg naar
Khartoum. Heb daarnaast ook geregeld dat ik met kerst naar huis kan, dus het
plan is om van 24 December tot 6 Januari op NLse bodem te verblijven.
Was al 6 maanden niet in Darfur geweest, dus veel te lang
geleden. Vanuit Khartoum kun je veel beheersen maar niet alles. En daarom is
het goed om regelmatig langs te gaan bij de financiële en logistieke mensen in
het veld. Daarnaast zijn ze erg blij om
witneuzen in het veld te zien. Hopelijk is dat enthousiasme, maar misschien ook
om wel een beetje om maar weer eens om een salarisverhoging te vragen.
De 2de dag in Nyala was een hele vreemde, Trudy
en ik zouden gaan zitten om de plannen voor 2013 te bespreken, maar om 11:00
kreeg ze een telefoontje dat haar zus was overleden. Dan staat de wereld even
stil voor een paar minuten. Begrijpelijk was dat ze zo snel mogelijk naar NL
wilde. Dus ticket van Nyla naar Khartoum laat regelen, uitreisvisa laten
regelen (dit duurt 10 dagen maar gelukkig is er een noodprocedure die normaal 1
dag duurt, maar nu gelukkig binnen 4 uur klaar was) en een ticket naar NL
geregeld. Het was heel vreemd om mee te maken, maar we waren blij dat ze
dezelfde nacht nog op het vliegtuig naar Amsterdam zat.
Voor ons ging het werk gewoon weer verder, dus administratie
gecontroleerd en na 3 dagen de helikopter naar Ed Daein. Is 45 minuten reis, en
je vliegt op 1,200 meter hoogte, dus mooi om Darfur vanuit de lucht te zien.
Je ziet verschillende rivieren maar deze staan allemaal droog. Slechts 2 tot 3
maanden per jaar vloeit daar water door. Is erg mooi om te zien vanuit de
lucht, maar zou beter zijn als er geen zand in zat, maar water.
In Ed Daein het weekend doorgebracht, wat redelijk saai is,
dus hele weekend maar doorgewerkt. ’s Avonds ging ik op de markt eten, maar de
veiligheidssituatie was een beetje onvoorspelbaar dat er elke keer een wacht
mee moest. Wel gezellig, maar mijn arabisch is net zo goed als zijn engels, dus
veel handen en voeten werk. Zondag training met de staf gehad, enorm leuk om te
doen, over de donor compliance en financiele processen. Heb nog nooit mensen zo
hard mee zien pennen. Dus ze waren werkelijk geintresseerd.
Gisteren weer terug gevlogen naar Nyala en vandaag dus door
naar Khartoum. Nog 2 daagjes werken en een weekend, dan is het vakantie. Gaan
we weer proberen de kilo’s eraan te eten. Iedereen een goede kerst gewenst en
zie de meesten van jullie hopelijk ergens daarna.
Zoals beloofd vorige keer (ook al is dat al weer 2 maanden
gelden) zal ik in dit verslag wat meer over mijn (ons) werk hebben. In november
zijn we voornamelijk bezig met het plannen van het volgend jaar. Hoe gaat dat
in zijn werk:
Simon (programma adviseur) heeft een programma plan voor alle gebieden. Hierin
staat in het kort dat we er voor willen zorgen dat er genoeg faciliteiten zijn
voor vluchtelingen om terug te keren naar hun “oude” dorpen. In dit plan staat
ook per gebied welke dorpen we willen helpen. Deze dorpen zijn geselecteerd op
basis van de huidige staat en aanwezigheid van faciliteiten.
Daarnaast hebben we een financieel plan. We kijken welke kosten we verwachten.
En hierbijkijken we hoeveel inkomsten
we nodig hebben om ongeveer op nul uit te komen.
We hebben een aantal lang lopende projecten, dus deze inkomsten zijn al zeker.
Daarnaast zijn er altijd projecten die aflopen, deze moeten worden vervangen
door nieuwe projecten.
Hierbij zijn we nu bezig met een voorstel te schrijven aan USAID (Amerikaanse overheid).
We noemen elke financier, zoals USAID
een donor.
Met het programma plan en het financiele plan samen gaan we activiteiten per
gebied plannen. We kijken hierbij naar vier dingen, ten eerste de behoefte van
een gebied. Ten tweede kijken we naar de restricties die een donor stelt. Ten
derde kijken we of we als ZOA wel genoeg kwaliteit kunnen leveren. En als
laatste kijken we of het wel duurzaam is.
Stel bijvoorbeeld dat een dorp een brug wil hebben, dat kan een heel goed plan
zijn, maar ten eerste zijn er weinig donors te vinden die bruggen financieren,
en ten tweede hebben we dat als
ZOA-Sudan nog nooit gedaan, dus is het lastig de kwaliteit van die brug te
garanderen. Als die inzakt hebben we ook een groot probleem.
Ander voorbeeld is het uitdelen van zaden aan boeren. Dit kan heel goed zijn,
want ze kunnen weer zelf een stuk land gaan bewerken. Maar als ze de hele oogst
verkopen en geen geld overhouden om volgend seizoen weer zaden te kopen, is het
niet duurzaam geweest. Hierdoor zijn we nu aan het denken over opslag voor
zaden. Mensen kunnen gelijk na de oogst de zaden opslaan om deze volgend jaar
weer te gebruiken.
Wat voorbeelden wat we volgend jaar willen gaan doen:
- Scholen bouwen
- Waterputten slaan met een generator erbij die het water omhoog pompt en soms
een opslag erbij. - Training voor een watercomité die het onderhoud van de
waterput en generator regelt
- Toiletten bouwen bij scholen
- Stekjes voor bomen verstrekken
- Training van boeren op het gebied van diversificatie of intensivering
- Opslag bouwen voor zaden van boeren
- Financiering voor het opstarten van een kleine onderneming
- Training voor het opstarten van een kleine onderneming
- Zaden en ploegen verstrekken aan boeren
- Regenopvang van daken van scholen en opslag. Hiermee kunnen kinderen hun handen
wassen.
- Promotie van hygiëne op school
To zover het werk, qua privé is het erg heen en weer rennen
geweest. Ik ben een weekje op vakantie naar Egypte geweest toen ik terug kwam
zag ik dat mn opa was overleden, dus ben ik terug naar NL gereisd. Dit was al
binnen 4 dagen. Hierbij 11 dagen in NL gezeten en ook gewoon gewerkt. Maar
genoeg leuke dingen in de weekenden kunnen doen, wat weer erg mooi was om de
meeste vrienden weer even te zien. Nu inmiddels weer 2 weken aan het werk, maar
vanaf vorige week donderdag tot afgelopen maandag was het slachtfeest, dus was
iedereen vrij. Ik heb gewoon gewerkt om niet helemaal door mn vrije dagen heen
te zijn. Wel ben ik in het weekend nog even bij een collega geweest die me uit
had genodigd om schaap te komen te eten.
Een enorm leuke ervaring, je ziet overal schapen in de poort hangen, die aan
het uitbloeden zijn. Als ze uitgebloed zijn, worden ze verder gefileerd. Leuk
om te zien. Gezellig om een hele dag een beetje te eten en te drinken en te
praten.
Daarnaast heb ik waarschijnlijk een slijmbeursontsteking aan mn elleboog. Ik
werd vorige week maandag wakker en had een enorm pijnlijke elleboog. Snapte
niet waarvan dat kwam, want had zondags alleen in het vliegtuig gezeten. Maar
even afgewacht en de dag erna was de pijn weg zolang ik er niet op leunde,
alleen was die nu een beetje dik. Dag erna was die helemaal dik, dus toch maar
even naar de dokter. Kom daar aan kan kiezen tussen normale ingang en
spoedeisende hulp. Ik gewoon de normale ingang genomen, maar dit bleek toch
echt niet de bedoeling. Moest naar spoedeisende hulp, dus kreeg daar gelijk 3
dokters om me heen, met wat is er gebeurt. Ze dachten zelf aan een insect, dus
hebben ze wat vocht eruit genomen. Maar bleek geen insect te zijn, dus ik
opperde slijmbeursontsteking, en daarin gingen ze mee. Moest naar de apotheek
en kreeg daar medicijnen mee. Nou en toen nog de rekening, die was 126 SDG, dat
is ongeveer 15 euro. Waarbij de medicijnen 66 SDG waren, dus denk niet dat
dokter een goed betaalde baan is hier.
Terug op kantoor bleek dat ik antibiotica mee had gekregen. Hebt t maar
genomen, maar denk niet dat het veel heeft geholpen. Heb ook nog een NLse
dokter geraadpleegd en die zei dat ik ontstekingsremmers moest hebben, wat me
ook logischer lijkt. Hij zei ook dat het wel 5 weken kon duren. Dus we wachten
het maar even af.
Verder ben ik vandaag de hele ochtend bezig geweest om mijn
gasfornuis schoon te maken. Ik heb al een paar keer proberen uit te leggen aan
de schoonmaaksters dat ze het moet schoon maken. Maar bij haar gaat er een
doekje overheen en is het schoon. Ik heb een halve kilo vet eruit gehaald, maar
ben nog niet klaar. Ben er alleen wel klaar mee, dus morgen maar weer verder.
Goed weekend allemaal
Groeten
Erik
P.S. de winter komt eraan, volgende week wordt het 36
graden. Ja zou je zeggen wat maakt 42 graden of 36 nou uit tis allebei warm.
Nou een jas, je moet je bedenken dat het ongeveer hetzelfde is als in NL tussen
22 graden en 16.
Bij mij ook een beetje komkommertijd wat betreft het nieuws,
dus het is alweer 7 weken geleden dat ik een blog heb geschreven. Dit kwam
deels omdat er veel mensen op vakantie zijn, waardoor er niet zoveel wordt
georganiseerd, deels doordat het te warm is om wat leuks te gaan doen, deels
doordat het gewoon erg druk was na mn vakantie op mn werk.
Maar vorig weekend er toch even uit geweest, het einde van de Ramadan was een
hele opluchting voor velen. Maar ook voor mij, want dan gaan de mensen ipv 30% weer
gewoon op de volle 70% werken, wat toch wel een verschil maakt. 100% zal hier
niet veel voorkomen, deels door de hitte, deels door de cultuur.
(uitzonderingen daargelaten natuurlijk).
Aan het eind van de Ramadan is het suikerfeest, ze hebben
hier nog nooit van suikerfeest gehoord, weet ook niet hoe ze in Nederland aan
die vertaling komen. Maar goed wel vrij en dus tijd om eropuit te gaan. Ik was
bij een collega uitgenodigd en iedereen gaat volgens goed gebruik naar de
plaats waar zijn of haar ouders wonen. Wij zijn vrijdagochtend met de bus naar
het noordoosten gegaan. Dit moest een 5 a 6 uur durende trip worden. Na ruim 5
uur aangekomen bij het dorpje, enig probleem was dat er nog de Nijl tussen waar
wij waren en het dorpje zat. Normaal vaart er een ferry over het water, maar
deze was helaas stuk. De dichtstbijzijnde ferry die wel werkte was twee uur
verderop. Dus wij nog 2 uur naar het noordoosten gereden, daar de ferry genomen
en met een “box” (een oude pick-up met achterop een soort overkapping) naar het
zuidwesten weer aan de andere kant van de Nijl gereden. De “box” is helemaal
afgeladen gedurende deze tijd van het jaar en dus zaten 3 mensen naast de
bestuurder, 10 mensen binnen in de box en 10 mensen bovenop de box. Deze rit duurde ook weer anderhalf uur.
De Ferry
Totaal na 10 uur reizen waren we in het dorp van mn collega haar ouders. Haar
zussen en broers ontvangen ons vriendelijk. En moest gelijk een douche nemen
want het reizen had me wel vies gemaakt. Nou komt het water direct uit de Nijl,
dus het water wat uit de kraan kwam was modderbruin. Echter hier hadden ze een
oplossing voor, dit water deden ze in een grote ton en hierdoor zakte de modder
naar de bodem en hield je geen donkerbruin water over maar lichtbruin water.
Ik heb dan ook een aantal keer gevraagd als er wat te drinken stond, of dit sap
was, maar dat bleek dan weer gewoon water te zijn. Ik dacht laat maar gaan en
heb gewoon flessen water gedronken. Achteraf dacht ik echter dat ik ook gewoon
dat modderwater heb lopen drinken, want ik heb ook verschillende juices op en
deze waren hoogstwaarschijnlijk gewoon met het Nijlwater gemaakt. Maar ben
verder niet ziek geweest, dus zal wel goed zijn.
Vlnr: Broer, Erik, Moeder, Oom, vader, vriend van oom
Na de douche werd ik rondgeleid in het huis en achter het
huis stond een schaap in een kooi, dus ik zonder nadenken te zeggen dat die wel
lekker zal smaken deze week. Maar het slachtfeest is toch echt een ander feest
dan het suikerfeest, dus dat schaap heeft nog wel een paar maanden te leven.
Huis zag er prima uit, staan altijd enorm veel bedden, mochten er gasten komen.
Ik mocht in een kamer met ventilator slapen, werd speciaal voor me ingericht
met muskietennet en al.
De vrijdagavond was nog Ramadan en dus tijd om het vasten te
breken (breakfast). Rond een uur of 19:00 wordt iedereen actief en de mannen
gaan buiten om een open stuk met alle buurtbewoners op matten zitten. Iedereen
neemt eten mee en juice. Wat er precies in de juice zit weet ik niet, maar
sommige zijn van fruit welke erg lekker zijn en sommige zijn van iets van graan
gemaakt, welke mij minder in de smaak vielen. Om 19:15 roept de moskee dat het
tijd is om te eten en valt iedereen aan. Binnen 15 minuten heeft iedereen gegeten
en gaan ze met zn allen bidden, daarna is het tijd voor koffie of thee, welke
ik als gast toch wel 4 keer moest drinken. Na het eten gaat iedereen terug naar
huis en wordt er TV gekeken door de mannen en schoongemaakt door de vrouwen. Op
TV wordt aangekondigd of de maand Ramadan voorbij is, maar helaas iedereen
moest nog een dag extra.
Breakfast (19:15)
De zaterdag was een beetje vreemde dag, ik kon gewoon eten en
drinken en de rest moest nog vasten. De dag voor het suikerfeest moet het huis
spic en span worden gemaakt. Helaas was de schilder net geweest en die had de
vloertegels niet afgedekt en dus zaten de tegels erg onder de verf. 1 van de
zussen zat zuchtend dat schoon te maken. Dus ik heb maar even een paar uurtjes
geholpen, waarop een andere zus boos werd op de ene zus, want je mocht gasten
toch niet aan het werk zetten. Maar ik vond het wel een leuk tijdverdrijf. De
rest van de dag wordt er niet zoveel gedaan, beetje liggen, dus heb maar een
Quest uitgelezen. ’s Avonds weer hetzelfde ritueel met eten, mannen naar buiten
en vrouwen eten in huis. Op dat soort momenten vind ik het wel erg jammer dat
ik geen Arabisch kan. Want bij de mannen kon niemand Engels en ik kan inmiddels
misschien 50 woorden Arabisch, dus schiet niet echt op. Die avond vroeg naar
bed, want de volgende dag zou het suikerfeest beginnen.
Zondagochtend om 7:30 gewekt door mn collega en ik mocht met
de mannen mee naar de Moskee voor het Eid gebed (Eid = suikerfeest). Er was een
groot veld voor de moskee, waar alle mannen en daarvoor de Imam stond, achter
een scherm stonden nog wat vrouwen. De kinderen liepen los rond met
speelgoedgeweertjes en schoten balletjes naar elkaar (erg goede opvoeding). De
kinderen hebben hun nieuwste kleren aan en zoals goed Sudanese gebruik haal je
nooit ergens de etiketten of het plastic af, zodat andere kunnen zien dat het
nieuw is. Zo rijden heel veel mensen rond met het plastic nog om hun stoelen in
de auto. Maar hier was een ventje met het etiket van de shop er nog aan, wat
ook erg bijzonder is.
Je ziet wel dat het nieuw is
Ik mocht ergens aan de zijkant gaan zitten op een boomstronk
om het gebed gade te slaan.
Er kwam al een enorm geluid uit de speakers, met een oproep. Ik kreeg koffie en
dadels, wat erg lekker is, gedroogde dadels smaken erg naar rozijnen. De dienst
duurde ongeveer een 20 minuten, waarvan ik 10 minuten opgenomen heb op mn
camera.Ik heb dit later op de laptop laten zien, waarna de hele buurt werd uitgenodigd om het filmpje te zien.
Filmpje is een beetje groot dus daarom maar een foto
Na de dienst kwam iedereen langs om mij een hand te geven en
me een goed leven toe te wensen. Daarna gingen ze in stoet langs alle huisjes
om alle vrouwen een hand te geven. Ik ben na 4 huisjes maar gestopt en terug
gegaan. Maar toen ik terug was, kwam iedereen ook langs in het huis van mn
collega dr ouders, dus kon ik weer iedereen een hand geven. Iedereen deelt
snoepjes en koekjes uit wat het toch een beetje op het suikerfeest doet laten
lijken.Na het handen schudden is het
eten en gaan we op bezoek bij een aantal familieleden.
In de middag zijn we wezen kijken bij het eerste agrarische
project. Dit project is opgestart door de Engelse in 1904. Het project bestaat
voornamelijk uit het water uit de Nijl in een kanaal pompen. Dit kanaal loopt daan
kilometers het land in, waardoor de boeren overal water hebben. Vroeger werd
hier veel graansoorten verbouwd, maar tegenwoordig is het vooral rendabel om fruit
te verbouwen. Dus zie je heel veel sinaasappels, mango’s, citroenen, limoenen,
dadels, druiven en nog wat andere soorten. De vader van mijn collega was
onderhoudsmonteur geweest bij de generatoren, dus we mochten wel een kijkje
nemen overal bij de pompinstallatie. Was erg leuk om te zien en de volgende dag
werd ik uitgenodigd bij een boer om bij zijn land te kijken.
Geen idee waarom deze gedraaid is, maar dit zijn de pijpleidingen waar normaal heel veel water het kanaal in wordt gepompt.
Water in het kanaal wat nog over is
Sudan kan best mooi zijn
Dadel palmbomen en daaronder sinaasappels
’S Avonds eten ze pas
erg laat rond 22:00, dus had me al te goed gedaan aan veel koekjes, wat me op
veel vragen kwam te staan. Waarom eet je zo weinig, je moet meer eten, vind je
het niet lekker etc. Ze geloven je niet snel dat je vol zit.
Heb hierna ook elke maaltijd te horen gekregen dat ik te weinig at, moest meer
eten
Maandagochtend met de broer van mn collega op een ezelkar
naar de landerij van de boer gegaan. Heb ongeveer een half uur op de kar
gezeten, wat ik wel lang genoeg vond. Ik was al een hele attractie in het dorp,
maar op een ezelkar vonden de locals toch wel heel bijzonder.
We werden rondgeleid door de landerijen, wat erg mooi was, zie hieronder de
foto’s. Enwe kregen een lading
sinaasappels mee.
Op de ezelkar
Met de boer
Dadelboom
Met de boeren en de familie
Dinsdagochtend om 7:00 opgestaan om terug naar Khartoum te
gaan. De familie was erg dankbaar dat ik langs was geweest en bij het afscheid
zeiden dat ik zeker nog een keer moest komen.
De ferry ging dit keer gelukkig wel en er stond een bus klaar voor reizigers
naar Khartoum. Mn collega zette me op de bus, want ze ging zelf naar familie
ergens in de buurt. De bus was nog niet helemaal vol en de jongen die de
tickets verkocht wist me in gebrekkig engels uit te leggen dat ik even geduld
moest hebben, omdat ze wachten op een paar extra mensen. Na 2 uur was er nog
steeds een status quo, dit omdat de ferry nog niet vertrokken was naar de
andere kant. Dit komt omdat de ferry alleen gaat als er 4 auto’s op staan. Nou
is dat van de kant van het dorp af niet zo’n probleem, maar de andere kant op
is nog geen hond, zo ’s ochtends vroeg. Na 3 uur was eindelijk de ferry heen en
weer en kwamen er een man of 50 aan die nog mee wouden met de bus. Helaas nog
maar plaats voor 7, maar na een hoop geduw en getrek was er besloten wie er mee
mocht. Mn collega had tegen de 2 mannen achter me gezegd dat ze op mn moesten
letten, ik vond dat nou niet echt nodig, want de bus gaat naar Khartoum en hoef
niet over te stappen ofzo. Maar na 3 uur rijden stopte de bus voor eten, de
mannen achter me leiden me naar ene tafeltje. Natuurlijk weet ik ook wel hoe ik
zelf eten moet krijgen, maar ik vond het ongelooflijk mooi om te zien hoe deze
2 mannen hun taak serieus namen, ze kochten van het klein beetje geld wat ze
hadden, water en een cakeje voor me. Toen ik het cakeje op had, gingen ze er
nog 1 halen, ik zei dat ik genoeg had, want ik wilde de mensen niet op kosten
jagen. Maar ze stonden erop dat ik het op at. Na dit cakeje gingen ze weer voor
een cakeje en ik deed met handgebaren maar uitleggen dat ik deze wel mee in de
bus zou nemen, want anders bleven we bezig. Ik had de neiging om deze mensen
geld te geven voor hun goede daad, maar soms moet je ook alleen maar dankbaar
zijn en het accepteren en er blij mee zijn. Ik vind het schitterende van de ze
cultuur ook dat ze zo goed voor elkaar zorgen en dat gasten altijd welkom zijn
en dat je enorm goed verzorgd wordt ondanks het weinige wat ze hebben.
Woensdag en donderdag heb ik weer gewoon gewerkt en afgelopen weekend
voornamelijk schoongemaakt, omdat de huishoudster een hele week niet was
geweest. Ongelooflijk hoe vies je water wordt na 2 tegels schoon te hebben
gemaakt. Je leert hier wel dat zand niet echt smerig is. Ook afgelopen week
gewerkt, Bart en Nelleke kwamen weer terug van vakantie, dus het is weer wat
drukker op kantoor. Daarnaast ook wel zo gezellig dat er weer wat mensen boven
me wonen. Trudy is inmiddels naar Darfur en komt over een paar weken pas weer
hierheen.
Nou ik heb welweer
genoeg verteld zo te zien. Volgende keer weer wat meer over werk.
Hieronder nog een paar (kleinere filmpjes, de grote filmpjes moeten jullie maar een keer komen bekijken als jullie naar Sudan komen :-p, want dit duurde al meer dan 3 uur om up te loaden)
Groeten
Erik
Filmpje van de Ferry
Filmpje van het ritje met de ezelkar
Rondje door de landerijen met de auto van de boer (ja ook hier zijn boeren rijk)
Maar eens een berichtje op vrijdag de 13de kijken
hoe dat bevalt J
Inmiddels weer een week aan het werk in Khartoum na 4,5 week in Nederland. Was
top om weer even in ons natte en koude kikkerlandje terug te zijn. Ik geniet
enorm van de weekenden, met Guus Meeuwis, Concert at Sea, bedrijventoernooi,
vrijgezellenfeest en trouwerij van Noël.
Doet me enorm goed om iedereen weer te spreken en dat een heleboel vrienden
moeite doet om weer bij elkaar te komen en weer wat zin en onzin te bespreken!
Maar goed afgelopen zondag weer terug gereisd, kwam er in de
auto al achter dat ik mn tennisracket was vergeten in te pakken. Maar dat mocht
de pret niet drukken. Vond het allang fijn dat mn ouders me voor de zoveelste
keer naar Schiphol brachten. Aangekomen op Schiphol (netjes 3 uur van tevoren)
zorgt de KLM ervoor dat je binnen een half uur af bent van je vakantiestemming
en je helemaal kapot aan het ergeren bent. Inchecken bij KLM gaat als volgt:
- Eerst op een computer inchecken, na de mogelijkheden “inchecken met paspoort
scan”, “inchecken met flying blue nummer” te hebben geprobeerd werkt de laatste
optie “inchecken met vluchtnummer” en ja er komt een boardingpas uit.
- Koffers inchecken, thuis netjes gewogen, maar de KLM weegschaal geeft 5 kilo
teveel aan, ja dit mag toch echt niet dus gewicht naar mn handbagage.
- Na het overpakken beginnen ze te zeuren dat ik nog een paar honderd gram
teveel heb en dat dit niet door het systeem kan, uiteindelijk naar veel knoppen
is het toch gelukt in het systeem van de KLM.
- Vervolgens krijg je te horen dat je geen stoelnummer hebt, want standaard
worden meer stoelen verkocht dan dat er in het vliegtuig zitten. Dit omdat ze
ervaring hebben dat er mensen niet komen opdagen. Dit is toch wel een redelijke
vreemde gewaarwording, ik heb dus een ticket, die is dubbel verkocht, en
daardoor heb ik nu een probleem? Klinkt niet echt logisch en onder het laatste
bakkie met mn ouders ben ik al niet echt vrolijk meer en baal ik enorm.
- Voor het boarden moeten we zoals gebruikelijk allemaal door de bodyscan. En
na driekwartier ben ik door de controle om vervolgens mij bij een desk te
melden dat ik nog geen stoelnummer heb. Ze verzekerde me dat dit wel goed ging
komen. Na een kwartier begint het boarden en ben ik nog aan het wachten.
Uiteindelijk krijg ik met de hartelijke verontschuldigingen een stoelnummer en
mag ik ook mee.
Heel vreemd verhaal dus en niet echt handig voor je gemoedsrust. Maar vliegen
is wel weer redelijk prettig, na 6 uur sta je alweer met je voeten op de grond,
je kan een filmp naar keuze kiezen of muziek en ik zat bij de nooduitgang dus
ruimte zat.
Werken op maandag was wel weer even wennen, moet wel gelijk
flink aan de slag want de kwartaalcijfers moeten worden opgeleverd. Op dinsdag
was het helemaal vreemd, want toen was ik jarig. ’s Ochtends begonnen ze al te
zingen wat al een verrassing was, omdat ik niemand had verteld dat ik jarig
was. ’s Avonds was het helemaal feest, toen hadden Bart en Nelleke een diner
verzorgd en een tiental mensen uitgenodigd waardoor ik me helemaal jarig
voelde.
Gisteren een theetje bij de Nijl wezen drinken met Roelof
(de agricultural expert van ZOA die hier 2 weken zit) en met Trudy (de opvolger
van Tsjeard). Trudy zal zo’n 4 weken in Khartoum blijven voordat ze afreist naar
Darfur. Dat is dus voor de komende 4 weken een stuk gezelliger in het
Guesthouse dan in je eentje hier zitten.
Even een kort bericht, want ik weet al als ik het nu niet schrijf dan komt er niks meer van. Ik ben afgelopen 2 weken in Darfur geweest. Was enorm vermoeiend, 6 vluchten in 12 dagen. En ben ook wel blij dat ik nog maar 3 dagen hoef te werken voordat ik vakantie heb. Althans eerst een halve week vrij, dan week cursus en dan echt 3 weken vrij, heerlijk!
Hoop dat dit lang genoeg is om iedereen weer even te spreken.
Hieronder een (foto) verslag van Darfur
Groeten
Erik
Kipje voor bij het eten
Nudiste kip
Zonsondergang Gerieda
Geitjes eten alles
Lekker buiten zitten
AH transport
C1000 transport
Avondeten lekker met zn allen van 1 schaal
Oogsten
Test of de zaden wel uitkomen
97 uit 100 zaden zijn uitgekomen een goed resultaat
Stekjes voor bomen
Deze boom moet uit die stekjes komen
Zaden verpakken om uit te delen aan boeren
Regentijd dus lekker koel om buiten te slapen (voor de lokale staff, mij niet gezien)
Ontbijtje
Klein beetje insecten in de regentijd in je wasbak
Kikkers komen ook tevoorschijn in de regentijd
Dit zijn 3 bomen in 1 als je goed kijkt naar de voorste boom
Afgelopen weken een beetje druk geweest met van alles en nog
wat. Hieronder een selectie (in volgorde van herrinering J)
Vorige week donderdag zijn we wezen eten en bowlen voor het
afscheid van Wouter en Else met het hele ZOA Khartoum team en familie leden.
Aardige opkomst, zo’n 20 tot 25 mensen/kinderen. Dit was in een shopping mall
waarbij er veel restaurantjes naast elkaar zitten. We gingen bij een chinees
zitten, maar terwijl alle expats bij de chinees bestelden vonden de locals het
maar niks en bestelden ze allemaal bij de “KFC” ernaast kip, of veul kip.
Daarna het bowlen, sommige hadden het nog nooit gedaan dus dat was erg lachen,
al zaten er ook natuurtalenten tussen. De baan was zo krom als een hoepel,
waarom dat was werd wel duidelijk met de groep die na ons kwam. Deze hadden
bowlen met kogelslingeren verward, en probeerden de bal te laten vliegen tot halverwege
de baan.
Maar goed waarschijnlijk leggen ze wel een nieuwe baan neer, want gisterennacht
is het hele shoppingmall in vlammen opgegaan, en hebben we inmiddels geen
shopping mall meer in Khartoum. Iets met electriciteit zeiden ze, en
hoogstwaarschijnlijk geen gewonden, dus dat is een geluk bij een ongeluk. Maar
wel zonde van het gebouw.
Maandagavond was het koninginnedagreceptie, altijd gezellig
om een hoop Nederlanders te zien en onder het genot van het biertje wat zin en
onzin te praten. Dit ging het beste bij de bierbar, want waar er heel veel
mensen in pak waren en maar een beetje verplicht aan het socialisen waren, was
het verderop extra gezellig. De laatste NLse millitair die hier is, heeft erg
mooie verhalen, over rugby, de commando’s en alle plekken waar hij gewerkt
heeft.
Helaas was het bier lauw, de bitterballen koud en de hapjes soms nog bevroren.
Maar dat mocht de pret niet drukken, vooral toen de ambassadeur uit zn dak ging
toen hij erachter kwam dat de stekker van de koelkast waar het bier in lag niet
in het stopcontact zat. Had het personeel wel wat eerder op kunnen merken inderdaad
als je geen lichtje aan ziet gaan in de koelkast.
Dinsdagavond Wouter en Else naar het vliegveld gebracht, dus
nu geen huisgenoten meer, das wel erg vreemd, na een jaar met elkaar te hebben
doorgebracht.Zal het zeker missen, het gezamenlijk
eten, de kookkunsten en de gezelligheid. Enig voordeel is wel weer dat ik nu ’s
ochtends ongestoord in mn boxer door het huis kan banjeren.
Op het vliegveld nog de laatste groeten, gewacht tot ze door de incheck waren.
Want ze hadden wel erge zware koffers. Bleek 14 kilo te zwaar, maar daar doen
Soedanezen niet moeilijk over, die reizen met minsten 50 kilo te veel en worden
altijd boos als ze iets bij moeten betalen.
Verder veel etentjes, veel voetbal gekeken, mooie
wedstrijden in de CL, wat mindere in de NLse competitie, maar goed we gaan de 2de
plek nog wel pakken. Ook al stiekem een beetje aan het aftellen voor mn
vakaantie, nog iets meer dan een maand en dan sta ik weer op NLse bodem.
Voordat wil ik nog even een naar het oosten van het land (dag of 2) en naar Darfur
(1,5 week ofzo).
Met mn werk gaat het prima weer een accountant op bezoek
gehad, was de zoveelste al, wordt er een beetje gek van, mede omdat ze alleen
kijken naar de financiën. Ze mogen van mij ook wel eens kijken of we alles wat
we doen ook goed doen qua kwaliteit. De financiele administratie weet ik nu zo
onder hand wel wat er goed en niet goed gaat. Maar goed, verder was het erg
druk omdat de logsitiekemanager in het
oosten zat, daardoor moest ik ook wat extra medewerkers aansturen. Wat erg leuk
is, maar logistiek is ook heel erg van de hak op de tak.
Naast Wouter en Else gaat ook Tsjeard weg met zn familie,
deze gaan in Juni. We krijgen wel vervanging, maar deze vrouw zal in Darfur
gestationeerd zijn, dus het wordt wel rustiger op kantoor hier. Das wel jammer,
maar ja hij heeft er 3,5 jaar opzitten en dan is het meestal tijd om wat anders
te gaan doen.
Ik ga maar eens van mn weekend genieten, de groeten aan
iedereen en tot snel!
Erik
PS Sorry de laatste tijd niet zoveel foto’s gemaakt, maar voor degene
die denken dat het heel slecht met me gaat, heb ik er nog eentje:
