Darfur

He allen,

Darfur waar ligt dat dan. Nou dat wist ik een paar maanden geleden ook niet echt. Maar zoals je op het kaartje kan zien, in het westen Soedan. Het is bijna 500.000 km2 groot dus een aardig gebiedje. We hebben 4 gebieden waar we werken, 1 gebied in Noord Darfur rondom Al Fashir (wij noemen het El Fasher) en 3 gebieden in Zuid Darfur rondom Nyala (deze gebieden heten Ed Daein, Gereida en Nyala).

Dinsdag ben ik vanaf het vliegveld van Khartoum vertrokken. De locale hal is wel een beetje vreemd, iedereen staat te dringen bij een bagageband die door de röntgen gaat. Als je uiteindelijk vooraan bent moet je alles erop leggen, en dan moet je zo snel mogelijk langs de douane en een stuk omlopen om vervolgens je spullen weer ergens van de grond af te kunnen rapen. Maar goed volgens mij heb ik nog alles.

Daarna vliegtax betalen, 20 SDG, zo’n € 5. Dan naar de douane om een stempel op je ticket te krijgen. Vervolgens moet je in een rij gaan staan, waarbij iedereen ongeveer 4 tot 8 pakketten bij zich heeft. Dus ik nog maar een keer naar mn ticket gekeken, stond toch echt dat je maar 20 kilo mag meenemen, en een kleine inschatting was dat de meeste ruim 50 kilo bij zich hadden. Blijkt achteraf dat iedereen in Khartoum spullen inkoopt (voornamelijk fruit) en meeneemt naar Darfur omdat het daar erg duur is. Het bijbetalen van 3 SDG per kilo nemen ze dan voor lief. (Ja dat is wat anders dan de € 20 de kilo die KLM rekent).

Er was gelukkig een vriendelijke douanebeambte die zag dat ik maar 1 zielig koffertje had en die mij even incheckte, waardoor ik na 5 minuten klaar was, in plaats van de naar schatting drie kwartier.

Vlucht werd uitgevoerd met een Boeing 737 (circa 120 plaatsen), waarbij het net als Ryanair rennen voor je plaatsje is. Gelukkig denken de Sudanezen niet vooruit en die dachten als ze nu als eerste door de douane waren, dat ze ook als eerste bij het vliegtuig zijn. Maar doordat er nog een busritje naar het vliegtuig tussen zit ben je beter af als je als laatste in de bus stapt en dus als eerste weer uit. Dus zat gelukkig bij een raampje waardoor ik wat mooie foto’s van de 8 miljoen tellende stad Khartoum heb kunnen maken.

                                                   (Khartoum vanuit de lucht)

Na anderhalf uur over zand, zand en nog eens zand te hebben gevlogen landde we in Nyala. Ik werd opgepikt door een lokale ZOA medewerker, waarna we na 10 minuten rijden bij het kantoor waren. Hierbij zie je wel goed dat het minder veilig is dan Khartoum, afweergeschut bij het vliegveld en veel militairen en politie op de been. Het was al bijna half zes, dus de meeste medewerkers waren al naar huis, nog een paar mensen de hand geschud, waarna ik kon gaan eten.
Maar dan, na het eten, je kunt echt niks meer. Expats mogen tussen 6 uur ’s avonds en 8 uur ’s ochtends niet meer van het terrein van ZOA af. Dus het voelt een beetje als gevangene, en het was ook voor het eerst dat ik me eigenlijk een beetje gediscrimineerd voelde. Want de overige medewerkers kunnen wel gewoon overal heen. Alleen omdat ik witneus ben, loop ik meer risico.
Gelukkig nog een hoop films op mn externe harde schijf, dus vervelen doe je je niet echt. Maar echt comfortabel is het niet, ik begrijp nu ook goed waarom de programma mensen meestal na 1 of 2 weken wel weer even naar Khartoum terug komen.

Daarnaast valt wel een paar keer per dag de elektriciteit uit, en dat is nou niet echt lekker, want dan stoppen alle ventilatoren ook, waardoor de temperatuur snel oploopt naar boven de 40 graden. Maar met veel water (3 a 4 liter op een dag) kom je een heel eind.

                         (1 van de 2 wachten voor een muur met daarop veul prikkeldraad)
                               
Woensdag waren de sollicitatiegesprekken waarvoor ik was gekomen. We moeten een nieuwe programma accountant aannemen. Helaas waren er uit de schriftelijke test maar 2 personen naar boven gekomen die een beetje kans maakte. Dus die kwamen nu voor een sollicitatiegesprek. De eerste was heel actief vragen aan het beantwoorden, en je zag aan zijn hele lichaamstaal af dat hij de baan wel graag wou hebben. Helaas dat deze wat minder kwaliteit had dan de tweede. Dus ik hoopte op een zelfde houding bij de tweede dan zou het wel goed komen. Nou die bleek van een heel ander kaliber, hij zat onderuit in zn stoel, en dan ook niet een beetje, als die nog verder onderuit zou gaan zitten viel die van zn stoel af.

Arm onder zn hoofd anders werd die te zwaar denk ik. Dus naar een korte introductie, kon ik de vragen aan hem gaan stellen. De eerste vraag die ik stelde zei die “what?”. Toen ik het herhaalde zei die “Could you please talk very slowly”. Dus ik dacht die kunnen we gelijk naar Schonenberg hoorcomfort doorsturen. De rest van het gesprek verliep ook erg moeizaam en toen hij ook nog 40% meer salaris vroeg dan die eerste was het voor mij wel duidelijk.
Echter toch niet voor de andere mensen die erbij zaten die dachten er toch heel anders. Wat een rustige persoonlijkheid en wat een houding. Dus ik was even helemaal overdonderd. Gelukkig hoefde we de volgende dag pas te beslissen.
Doordat de laatste wel de meeste punten had, moesten we eerst met hem het gesprek aan. Gelukkig bleek dat hij zoveel eisen had dat het niet moeilijk was om hem af te wijzen. (volgens mij dacht hij dat we Sinterklaas waren) De andere sollicitant deed het wel meeteen en denk dat we een harde werker binnen hebben gehaald, die nog wel wat scholing nodig heeft. Maar ben achteraf wel gelukkig dat het zo gelopen is.

Gisteren was het nog geen weekend voor mij helaas. Moest nog helpen om de administratie van april in te voeren, omdat de nieuwe accountant pas per eind mei aan de slag gaat.
Had anders dit weekend mee kunnen gaan kamperen met een grote groep anderhalf uur rijden van Khartoum. Maar dat komt nog wel een keer. Helaas was dit bliksembezoek te kort om de projecten te bezoeken. Maar volgens Bart gaan we zeer binnenkort nogmaals twee weken, waardoor we meer kunnen doen.

                                (deel van het wagenpark van Nyala op de binnenplaats)

Vanochtend weer terug vanaf Nyala. Deze keer werkte mijn truc van als laatste door de douane, als laatste in de bus en als eerste in het vliegtuig niet. Want de eerste bus was vol, dus kwam er een 2^de bus waardoor ik als laatste pas bij het vliegtuig aankwam. Maar doordat ze alle rijen opvullen tot de laatste stoel en dan pas de volgende rij vrijgeven, zat ik prins heerlijk alleen in een rij, omdat er nog wat lege stoelen waren. Nu maar even een wasje draaien, en morgen alweer aan t werk. Iedereen in NL nog een goed weekend!

Salam

Erik