Kleine zandstorm in Khartoum

Om zes uur begon een kleine zandstorm, maar zo snel als die kwam ging die ook weer weg (uur of half acht). Een zandstorm betekent enorme afkoeling, en dus een bak met regen, wat de straten weer niet kunnen afvoeren, dus het is een baggerzooi buiten.

Al weer bijna een maand in Sudan

Hee allen,

Op mn werk staat het meeste in teken van voorbereiding op mn volgende trip naar Darfur. De planning is om de eerste week van juni daarheen te gaan. Bart en ik willen hierbij alle 4 gebieden bezoeken. Dus dat wordt wel een hoop gereis. De trip zal in het teken staan om iedereen te ontmoeten, maar vooral hun verder te ontwikkelen op het gebied van financiële planning, waar ze hier niet echt veel kaas van hebben gegeten, We willen graag dat ze in de toekomst gaan plannen, om beter te voorzien wat ze gaan uitgeven, maar dat zal erg lastig worden, als je bedenkt dat ze zelfs voor het stoplicht nog niet vooruit denken, en gerust op de linker baan gaan staan (van de 4 banen) als ze rechtsaf moeten. Dit komt voornamelijk omdat ze het idee hebben dat alles vanzelf wel weer goed komt.

Een mooi verhaal hierover vertelde Timmo (een consultant uit NL) hij had ooit meegemaakt dat er een aantal bouwvakkers bezig waren met een dure machine om een gebouw te bouwen. Een buitenlander had net de buienradar bekeken en zag dat er fikse buien aankwamen. Hij zag de bouwvakkers, en ging snel naar ze toe om dit mee te delen. Maar de bouwvakkers zeiden dat ze wel keken wat er ging gebeuren. Uiteindelijk de fikse buien gekomen, de machine kapot. Zo gaat het dus blijkbaar, maar ze zijn dan ook niet boos en gingen vervolgens gewoon rustig de machine weer repareren.

Maar goed alles moet met kleine stapjes dus we gaan er vrolijk tegenaan en hopen dat we toch zoveel mogelijk kunnen bereiken.

Vorige week zaterdag nog met Wouter door de stad getoerd. Met de bus heen ging nog prima, je betaald 0,60 SDG (zo’n € 0,15) per ritje en je mag net zolang blijven zitten als je wilt. Nou na een half uur waren we in het centrum, dus maar uitgestapt en rondje over de Nijlboulevard gedaan. Ook nog even bij het mooiste gebouw van Khartoum naar binnen geweest (gewoon niks vragen en doorlopen dan houden ze je ook niet tegen) en op de bovenste verdieping een mooi uitzicht gezien over de stad. Wouter had nog even geïnformeerd wat het zwembad/sauna abonnement voor een jaar kostte maar dat was wel erg prijzig daar, zo’n 5.000 SDG (€ 1.200).

Terug wouden we nog even gaan zwemmen bij de Griekse club, maar we hadden eerst al 3 bussen nodig om weer de juiste weg terug te vinden, en uiteindelijk konden we het zwembad ook niet vinden. Wouter aan een aantal locals de weg gevraagd naar t zwembad, hele vriendelijke jongen zou wel even meelopen, aangekomen bleek t niet de Griekse club maar een lokaal zwembad. Omdat het water er niet groen uitzag toch maar een baantje wezen trekken. Toen we weer aan het opdrogen waren, zagen we dat meer dan tweederde van de mensen wel heel veel aan 1 kant bleven, waarschijnlijk omdat ze niet konden zwemmen. Waarbij er nog wel een aantal wat probeerde, maar waarschijnlijk kennen ze hier geen “happen naar Pijnenburg”. Daarnaast zagen we nog een duikplank en dat kan je natuurlijk niet aan je voorbij laten gaan. Deze was afgesloten, maar doordat we erg vriendelijk vroegen aan de badmeester of we asjeblief 1 keer mochten, deed hij toch even het koordje opzij. Wouter zn bommetje mislukte een beetje (maar die had weer een mooie zweefduik in zn arsenaal) maar mijn bommetje bleek toch wel aardig te zijn gelukt, want ondanks dat we toch al veel bekijks hadden vanwege onze iets afwijkende huiskleur bleken er nu nog veel meer mensen onze richting uit te kijken. Waarop vervolgens alle Soedanezen ook van de duikplank afgingen, wat een beetje boze badmeester opleverde.

Donderdagavond was Tsjeard zn dochter jarig en Aaf (zn vrouw) had ons allemaal uitgenodigd om te komen eten, erg gezellig allemaal, en weer eens ijs als toetje! Daarnaast had dezelfde dochter nog een uitvoering van school. En hier ben je blij met elk uitje, dus gezellig met zn allen wezen kijken. Was echte NL’se musical achtige utivoering, waarbij je toch wel zag dat ze op een Amerikaanse school zaten, want na afloop moesten nog wel even de beste kinderen van de school hun dansje, trucje of zangstukje doen. Maar wel mooi, en ze hebben daar ook een prima voetbalveld, (met gras jaja) dus ben van plan nog wel een keer daar een potje te voetballen.

Gisterenochtend voor het eerst uitgeslapen, wel tot 10:00. Dat is hier al laat omdat Quartier hier al vroeg dicht gaat en ik dus meestal in t weekend al voor 24:00 op bed lig.

Verder wasjes gedraaid en maar weer eens ge-fifa’t op mn Wii. Eitje gebakken met heerlijke NL’se kaas. Wat toch even de geniet momentjes zijn qua eten.

Ze maken af en toe hele bakken eten zonder iets erbij, van de week stond er weer een hele bak rijst zonder iets. Ik winkeltje in winkeltje uit om dr wat bij te kopen, maar dr is gewoon echt niks lokaals voor te krijgen. Blijkt dat de Soedanezen dit alleen met suiker eten als toetje. Dus volgende keer uit NL maar pakjes kruiden, of statesaus meenemen. Want kip kennen ze hier wel genoeg.

Gisteravond wezen oppassen bij Aaf en Tsjeard, omdat ze een etentje hadden met de Amerikaanse school waarop Aaf sportles geeft. Rustig een filmpje kunnen kijken op mn laptop, met heerlijke boterkoek erbij. Alleen even de kleinste een flesje water moeten geven, en de middelste 5 keer terug naar bed moeten sturen, maar dat scheen gebruikelijk te wezen.

En vanochtend weer wezen tennissen, dit keer met Bart, hij is wel goed, maar gelukkig voor mij, had hij al een jaar niet getennist dus ik kon het dit keer nog van m winnen, maar vermoed als we meer gaan spelen dat ik het onderspit moet delven.

Ben benieuwd weer naar de verhalen uit NL. Het makkelijkste is gewoon reageren op deze blog, of een e-mail sturen. En mocht je echt ouderwets de postduif nog willen sturen dan kan dat naar:

Erik Huising

ZOA Refugee Care

P.O. Box 8280

Amarat 12217

Khartoum

Sudan

Foto's Tennissen en bowlen

He allen,

Gisteren het plan opgevat om te gaan tennissen, met mn nieuwe collega, Wouter. Moet toch een beetje aan de conditie blijven werken. Was wel erg warm met 40 graden, maar we hebben het toch ruim vijf kwartier vol gehouden. Dus voor herhaling vatbaar, alleen volgende keer wat vroeger in de ochtend. 's Avonds wezen bowlen met mensen van de kerk, eerste potje gewonnen, maar toen kwam de amerikaan op gang, en die kon ik echt niet bijhouden. Hieronder wat impressies.

Groeten

Erik

                            Mijn collega en nu even tegenstander Wouter

                             De beste positie voor mij, dichtbij het net en dichtbij mn water

                           De grootste winkel van Khartoum "Afra Shopping mall"

                           Wat een techniek!

Helaas moet ik vandaag de laatste competitiewedstrijd missen, maar met het sjaaltje blijf ik in gedachte er toch een beetje bij. 

Darfur

He allen,

Darfur waar ligt dat dan. Nou dat wist ik een paar maanden geleden ook niet echt. Maar zoals je op het kaartje kan zien, in het westen Soedan. Het is bijna 500.000 km2 groot dus een aardig gebiedje. We hebben 4 gebieden waar we werken, 1 gebied in Noord Darfur rondom Al Fashir (wij noemen het El Fasher) en 3 gebieden in Zuid Darfur rondom Nyala (deze gebieden heten Ed Daein, Gereida en Nyala).

Dinsdag ben ik vanaf het vliegveld van Khartoum vertrokken. De locale hal is wel een beetje vreemd, iedereen staat te dringen bij een bagageband die door de röntgen gaat. Als je uiteindelijk vooraan bent moet je alles erop leggen, en dan moet je zo snel mogelijk langs de douane en een stuk omlopen om vervolgens je spullen weer ergens van de grond af te kunnen rapen. Maar goed volgens mij heb ik nog alles.

Daarna vliegtax betalen, 20 SDG, zo’n € 5. Dan naar de douane om een stempel op je ticket te krijgen. Vervolgens moet je in een rij gaan staan, waarbij iedereen ongeveer 4 tot 8 pakketten bij zich heeft. Dus ik nog maar een keer naar mn ticket gekeken, stond toch echt dat je maar 20 kilo mag meenemen, en een kleine inschatting was dat de meeste ruim 50 kilo bij zich hadden. Blijkt achteraf dat iedereen in Khartoum spullen inkoopt (voornamelijk fruit) en meeneemt naar Darfur omdat het daar erg duur is. Het bijbetalen van 3 SDG per kilo nemen ze dan voor lief. (Ja dat is wat anders dan de € 20 de kilo die KLM rekent).

Er was gelukkig een vriendelijke douanebeambte die zag dat ik maar 1 zielig koffertje had en die mij even incheckte, waardoor ik na 5 minuten klaar was, in plaats van de naar schatting drie kwartier.

Vlucht werd uitgevoerd met een Boeing 737 (circa 120 plaatsen), waarbij het net als Ryanair rennen voor je plaatsje is. Gelukkig denken de Sudanezen niet vooruit en die dachten als ze nu als eerste door de douane waren, dat ze ook als eerste bij het vliegtuig zijn. Maar doordat er nog een busritje naar het vliegtuig tussen zit ben je beter af als je als laatste in de bus stapt en dus als eerste weer uit. Dus zat gelukkig bij een raampje waardoor ik wat mooie foto’s van de 8 miljoen tellende stad Khartoum heb kunnen maken.

                                                   (Khartoum vanuit de lucht)

Na anderhalf uur over zand, zand en nog eens zand te hebben gevlogen landde we in Nyala. Ik werd opgepikt door een lokale ZOA medewerker, waarna we na 10 minuten rijden bij het kantoor waren. Hierbij zie je wel goed dat het minder veilig is dan Khartoum, afweergeschut bij het vliegveld en veel militairen en politie op de been. Het was al bijna half zes, dus de meeste medewerkers waren al naar huis, nog een paar mensen de hand geschud, waarna ik kon gaan eten.
Maar dan, na het eten, je kunt echt niks meer. Expats mogen tussen 6 uur ’s avonds en 8 uur ’s ochtends niet meer van het terrein van ZOA af. Dus het voelt een beetje als gevangene, en het was ook voor het eerst dat ik me eigenlijk een beetje gediscrimineerd voelde. Want de overige medewerkers kunnen wel gewoon overal heen. Alleen omdat ik witneus ben, loop ik meer risico.
Gelukkig nog een hoop films op mn externe harde schijf, dus vervelen doe je je niet echt. Maar echt comfortabel is het niet, ik begrijp nu ook goed waarom de programma mensen meestal na 1 of 2 weken wel weer even naar Khartoum terug komen.

Daarnaast valt wel een paar keer per dag de elektriciteit uit, en dat is nou niet echt lekker, want dan stoppen alle ventilatoren ook, waardoor de temperatuur snel oploopt naar boven de 40 graden. Maar met veel water (3 a 4 liter op een dag) kom je een heel eind.

                         (1 van de 2 wachten voor een muur met daarop veul prikkeldraad)
                               
Woensdag waren de sollicitatiegesprekken waarvoor ik was gekomen. We moeten een nieuwe programma accountant aannemen. Helaas waren er uit de schriftelijke test maar 2 personen naar boven gekomen die een beetje kans maakte. Dus die kwamen nu voor een sollicitatiegesprek. De eerste was heel actief vragen aan het beantwoorden, en je zag aan zijn hele lichaamstaal af dat hij de baan wel graag wou hebben. Helaas dat deze wat minder kwaliteit had dan de tweede. Dus ik hoopte op een zelfde houding bij de tweede dan zou het wel goed komen. Nou die bleek van een heel ander kaliber, hij zat onderuit in zn stoel, en dan ook niet een beetje, als die nog verder onderuit zou gaan zitten viel die van zn stoel af.

Arm onder zn hoofd anders werd die te zwaar denk ik. Dus naar een korte introductie, kon ik de vragen aan hem gaan stellen. De eerste vraag die ik stelde zei die “what?”. Toen ik het herhaalde zei die “Could you please talk very slowly”. Dus ik dacht die kunnen we gelijk naar Schonenberg hoorcomfort doorsturen. De rest van het gesprek verliep ook erg moeizaam en toen hij ook nog 40% meer salaris vroeg dan die eerste was het voor mij wel duidelijk.
Echter toch niet voor de andere mensen die erbij zaten die dachten er toch heel anders. Wat een rustige persoonlijkheid en wat een houding. Dus ik was even helemaal overdonderd. Gelukkig hoefde we de volgende dag pas te beslissen.
Doordat de laatste wel de meeste punten had, moesten we eerst met hem het gesprek aan. Gelukkig bleek dat hij zoveel eisen had dat het niet moeilijk was om hem af te wijzen. (volgens mij dacht hij dat we Sinterklaas waren) De andere sollicitant deed het wel meeteen en denk dat we een harde werker binnen hebben gehaald, die nog wel wat scholing nodig heeft. Maar ben achteraf wel gelukkig dat het zo gelopen is.

Gisteren was het nog geen weekend voor mij helaas. Moest nog helpen om de administratie van april in te voeren, omdat de nieuwe accountant pas per eind mei aan de slag gaat.
Had anders dit weekend mee kunnen gaan kamperen met een grote groep anderhalf uur rijden van Khartoum. Maar dat komt nog wel een keer. Helaas was dit bliksembezoek te kort om de projecten te bezoeken. Maar volgens Bart gaan we zeer binnenkort nogmaals twee weken, waardoor we meer kunnen doen.

                                (deel van het wagenpark van Nyala op de binnenplaats)

Vanochtend weer terug vanaf Nyala. Deze keer werkte mijn truc van als laatste door de douane, als laatste in de bus en als eerste in het vliegtuig niet. Want de eerste bus was vol, dus kwam er een 2^de bus waardoor ik als laatste pas bij het vliegtuig aankwam. Maar doordat ze alle rijen opvullen tot de laatste stoel en dan pas de volgende rij vrijgeven, zat ik prins heerlijk alleen in een rij, omdat er nog wat lege stoelen waren. Nu maar even een wasje draaien, en morgen alweer aan t werk. Iedereen in NL nog een goed weekend!

Salam

Erik