Bijna kerst

He allen,

Is wel gek bijna een jaar geleden gestopt bij de WEA, maar dat jaar lijkt echt omgevlogen. Alles lijkt ook wel een beetje gewoon te worden, maar sommige dingen wennen denk ik nooit zoals:

-          De bruine kleur die altijd van je afkomt als je onder de douche staat, omdat je altijd een berg zand verzameld op een dag, met het mooie gevolg dat alle witte handdoeken binnen de kortste keren ook dezelfde mooie bruine kleur aannemen.
Datzelfde merk je doordat je elke week je scherm van je laptop schoon moet maken.

-          De Sudanesen die altijd smakken bij hun eten

-          De Sudaneese weggebruiker, die links, rechts en liefst door je heen een plekje naar voren wil bij het stoplicht

-          De Sudanees die zich niet druk maakt als het vliegtuig een paar uur vertraging heeft maar zodra de incheck balie opengaat, gaat duwen, dringen en koffers proberen voor je neer te zetten ook om maar weer een plekje te winnen.

-          De Sudanees die alles belooft waarvan hij/zij de helft maar nakomt, waardoor je alle verzonden mail in de gaten moet houden.

Daarom is het af en toe goed om even naar Nederland te gaan, en komende donderdag is het al weer zover. Gelukkig andere reden dan vorige keer, en ook anders dan degene in september, omdat het nu echt vakantie is, omdat er geen afstuderen meer bijzit.

Ga natuurlijk weer de kilo’s eraan proberen te krijgen, maar met kerst en oud en nieuw is dat niet zo moeilijk.

Maar goed nog even terug naar waar ik vorige keer was gebleven. Ik ben de afelopen 2 weken naar Darfur geweest en heb alle gebieden bezocht. Twee weken geleden op zatedag naar Nyala gevlogen (circa 900 km ten westen van Khartoum). Ticket was eigenlijk op vrijdag maar waarschijnlijk hadden ze meer boekingen dan zitplaatsen en dus werden we halverwege de week gebeld dat we zaterdag moesten vliegen.

Zondag hebben we voor de logistieke medewerkers een workshop gehouden. Maandag alweer doorgevlogen naar El Fasher (180 km ten noorden van Nyala), daar hebben we een written test voor sollicitanten gedaan voor de positie van cashier. Toen ik de antwoorden nakeek sprongen bijna de tranen in mn ogen. Eerste 2 die ik nakeek hadden respectievelijk 0 en 2 punten van de 100. Op de vraag bijvoorbeeld “wat zijn de taken van een cashier” gaf er 1 het antwoord “cashier task = 10%” geen idee wat die bedoelde, maar denk dat hij dacht dat hij 10% moest werken en 90% kon slapen ofzo? Gelukkig waren er nog een paar middelmatg en eentje ruim voldoende, de laatste is dan ook aangenomen. Maar duidelijk is me wel geworden dat het computernivea laag is en het niveau van engelse taal ook niet best is. Maar goed je hebt maar 1 goede nodig.

Woensdag moest ik weer terug vliegen naar Nyala, soms zit je lang te wachten op het vlegveld. Maar in El Fasher hebben ze daar wat op gevonden, ze nemen je bagage mee en gaan alvast voor je inchecken, zodra het vliegtuig er is wordt je naar het vliegveld gebracht en dan zit je maar 10 minuten te wachten, ideaal. Donderdag vanaf Nyala naar Gereida (100km onder Nyala) wou ik ook niet te lang wachten, dus een half uur later gekomen dan de verwachtte incheck tijd, maar toen waren ze niet echt blij met me, want het systeem was nog maar net open om me in te checken, maar goed hoefde ook maar weer 20 minuten te wachten, wat bijzonder voordelig is. In Gereida met de accountant gezeten met dingen die nog beter kunnen, maar ondanks dat hij pas in juni is begonnen gaat het prima.

In Gereida wonen een aantal werknemers op de compound, omdat hun familie in Nyala woont. Hierdoor is het altijd gezellig in het weekend daar, echter zijn ze wel echt lui, normaal kijken ze alleen een beetje TV. Nu heb ik ze maar overtuigd om wat te gaan doen. Er scheen nog een volleybalnet en bal in de opslag te liggen. Echter had de logistieke manager de sleutel. Dus wij naar zijn huis gelopen voor de sleutel, deze was blij verrast dat we op bezoek kwamen, en we moesten echt even blijven, maar goed wij uitgelegd dat we een volleybalnet op wouden gaan zetten, en als compromis zouden we daarna nog wel even terug komen.

Het net opzetten ging vrij makkelijk, met een soort van recht breekijzer een gat graven. Na circa 10 centimer diepte is de grond niet meer hard en kan je zo de grond eruit halen. Paar oude boomstronken in de gaten gezet, net ertussen en het was klaar. Echter waren ze nu zo moe van het opzetten dan het volleyballen later moest. Dus eerst maar weer terug naar de logisitieke manager, die had inmiddels een feestmaal klaargemaakt (oftewel zn vrouw opdracht daartoe gegeven) hij was zeer vereert dat er iemand uit het management bij hem thuis kwam. Heerlijk gegeten en toen maar een potje gevolleybald. Echter na 20 minuten waren er al een heleboel erg moe, gelukkig kwamen er nog mensen van een andere NGO volleyballen en ook nog een aantal kinderen uit de buurt. Erg leuk, alleen soms hebben de Sudanezen nogal de neiging om de kinderen af te snauwen als ze wat verkeerd doen.

Volgende dag wouden ze tot mijn verbazing weer volleyballen, en ondanks dat ik een beetje pijn bij mn polsen had, gewoon weer meegedaan. Dit keer hielden ze het al langer vol en werd het haast een echte wedstrijd. Ik heb van de week nog even geinformeerd en nadat ik weg was hadden ze nog een keer gevolleybald, dus hopen dat ze het volhouden.

Zondag naar Ed Daein doorgevlogen (circa 150km  ten oosten van Nyala) en daar ook met de accountant gezeten om administratie door te lopen en proberen af en toe wat te verbeteren.

Woendag (eergisteren) weer terug gevlogen naar Khartoum, we vlogen echter met een lokale maatschappij en die had een cargo vliegtuig omgebouwd tot passagiers vliegtuig. Zag er allemaal erg knullig uit, geen bagagerekken boven je hoofd, zittingen van stoelen die los zaten en de bagage stond gewoon achter ons in het vliegtuig. Het eten was echter prima, heb weinig een zo’n goed broodje op, appeltje erbij en wat drinken, dat viel niet tegen. Maar toen kwamen ze het afval ophalen, dat deden ze niet met een karretje, maar gewoon met een grote afvalzak. Ik vond het allemaal wel komisch, maar de consultant die met me meevloog die vond het allemaal minder fijn. Iemand had gezegd dat het allemaal niet erg veilig was, en daarom ging hij voor vertrek een schietgebedje doen en bij landing heel erg verkrampt zich aan de stoel vasthouden.
Nou vond ik het ook niet de beste maatschapij maar t vliegtuig deed het prima. Maar desondanks maar niet teveel mee proberen te vliegen, je weet het nooit.

Gisteren nog een dagje in Khartoum gewerkt, en nu wel een beetje kapot van 2 weken in darfur en al dat gereis. Dus nu maar even rustig aan, Skyradio aan om een beetje in de kerststemming te komen. Komende week nog 4 daagjes werken, en dan maar weer eens een vliegtuig in stappen J Maar het schijnt dat op het hofdkantoor voor elke vlucht een bedrag in  een potje gaat en dat we daar een bos voor gaan aanleggen, dus hopelijk vliegen we nog een beetje CO2 neutraal. Geloof dat dit ongeveer mn 25^ste vlucht wordt dit jaar, maar er zijn collega’s die nog veel meer reizen.

Tot volgende week allemaal, en voor degene die ik niet voor de kerst zie, alvast Merry Christmas!

Groeten

Erik